Wersja z 23:20, 28 cze 2009 edytuj Topory (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Administratorzy 25 216 edycji m poprawa linków ← poprzednia edycja		Wersja z 21:55, 5 lut 2010 edytuj anuluj edycję Gregok (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Uprawnieni do logowania się z zablokowanych adresów IP 77 377 edycji Nie podano opisu zmian następna edycja →
Linia 1: '''Ciężka jazda''' - ogólne określenie jednej z wielu formacji [[jazda\|kawaleryjskich]], których cechą charakerystyczną było posiadanie uzbrojenia ochronnego, takiego jak [[zbroja]] i [[pancerz]]. ~~{{Dopracować\|definicja}}~~ ===Taktyka=== ~~Ciężka jazda~~ Ciężka kawaleria była przydatna w bezpośrednim ataku na pozycję wroga. Pancerze noszone przez jeźdźców chroniły ich przed ciosami wrogów i ułatwiały przełamywanie szeregów nieprzyjaciela. Kawaleria ta sprawdzała się na równinach, jednak waa jej było, poza dużym kosztami utrzymania i uzbrojenia, mała przydatność w trudnym terenie, zwłąszcza lesistym, górskim lub bagiennym, gdzie ciężcy jeźdźcy nie mogli wykorzystywać swojej głownej zalety - siły uderzenia. ===Historia=== W wyniku rozwoju wojskowości [[rycerz\|rycerstwo]] zostało zastąpione przez jazdę, a później [[kawaleria\|kawalerię]]. Wojownicy-indywidualiści ustąpili miejsca [[szwadron]]om taktycznym składającym się z jednakowych jeźdźców - ciężkiej jazdy. Żołnierze tacy, chronieni przez ciężkie opancerzenie, byli znakomici w walce. Wszystkie te zmiany miały na celu ochronę ciężkozbrojnych przed szybko rozwijającą się [[broń palna\|bronią palną]]. [[Zbroja\|Zbroję]] ciężkiej jazdy mógł przebić tylko strzał [[pistolet]]owy oddany z bardzo bliska lub kula [[muszkiet]]owa wystrzelona z najwyżej 50 kroków. [[Miecz]] czy [[szabla]] praktycznie nie były w stanie uszkodzić zbroi płytowej, chyba że napastnikowi udało się trafić w spojenie płyt. Ciężka jazda była uzbrojona w dość kosztowne pistolety z [[zamek kołowy\|zamkiem kołowym]] (2-6). Ciężka kawaleria znana już była w starożytności, stosowana między innymi w armii [[Aleksander Macedoński\|Aleksandra Macedońskiego]]. W późniejszym okresie wchodziłą też w skład armi bizantyjskiej ([[katafraci]]). W średniowiecznej Europie pospolite ruszenie [[rycerstwo\|rycerzy]] walczyło niemal zawsze jako ciężka kawaleria. W XVI wieku, wraz z upadkiem znaczenia rycerstwa na polu walki, ich rolę przejęły formacje ciężkiej kawalerii złożone z najemników, czyli żołnierzy zaciężnych (m.in. [[kopijnicy]]). W XVII wieku na terenie [[Rzeczpospolita Obojga Narodów\|Rzeczpospolitej]] pojawiła się [[husaria]], jedna z najlepszych ciężkich formacji kawaleryskich czasów nowożytnych, która paradoksalenie jeszcze w XVI wieku była jazdą lekką. W tym samym czasie na terenie [[Imperium Osmańskie\|Turcji]] istniała formacja zwana [[sipahowie]], zaś na zachodzie Europy pojawili się ciężkożbrojni [[kirasjer\|kirasjerzy]]. Wraz z rozwojem broni palnej oraz nowoczesnej [[piechota\|piechoty]], formacje ciężkiej kawalerii coraz bardziej traciły na znaczeniu. Ich pancerze nie chroniły już przed pociskami z broni palnej, zaś ruchliwość i zwrotność - główna zaleta kawalerii były u ciężkiej jazdy mniejsze niż u jazdy lekkiej. Ostatnie formacje ciężkich jeźdzców - kirasjerów istniały jeszcze w XIX wieku, między innymi w armii [[Księstwo Warszawskie\|Księstwa Warszawskiego]], by zniknąć w tym stuleciu na zawsze z pól bitew. [[Kategoria:Historia wojskowości]]

Ciężka jazda: Różnice pomiędzy wersjami