Rdest wężownik: Różnice pomiędzy wersjami

{{cechy taksonu|leczniczy}}

[[Plik:Illustration Polygonum bistorta0.jpg|thumb|180px|Morfologia]]

[[Plik:PersicariaBistortaSuperba.jpg|thumb|180px|Odmiana `Superba`]]

 

** Działanie: ma własności ściągające, przeciwkrwotoczne, przeciwzapalne, przeciwbiegunkowe, przeciwbakteryjne i gojące rany. Wewnętrznie stosowany jest w [[choroba wrzodowa żołądka|nieżytach żołądka]], zapaleniu jelita cienkiego, nieżycie odbytnicy i wielu innych schorzeniach układu pokarmowego. Zewnętrznie używa się go do płukania jamy ustnej i [[gardło|gardła]] przy zapaleniu śluzówek, [[angina|anginie]] i pleśniawkach. W postaci [[odwar]]u i kąpieli używany jest przy [[trądzik młodzieńczy|trądziku]], [[opryszczka|opryszczce]], [[hemoroidy|hemoroidach]], nadmiernej potliwości i czyrakach. W postaci [[lewatywa|lewatyw]] i irygacji leczy się nim biegunkę, [[upławy]] oraz pęknięcia odbytu, w postaci okładów przy oparzeniach, oraz owrzodzeniach pochodzących od [[żylaki|żylaków]]. Stosowany musi być z umiarkowaniem, gdyż używany przez dłuższy czas upośledza wchłanianie pokarmu z jelit, może też wywołać zatrucia.

** Zbiór i suszenie: kłącza wykopuje się jesienią, starannie płucze usuwając drobne korzonki, kroi na kilkucentymetrowe plastry i suszy w temperaturze 40 °C.

* Dawniej kłącze rdestu było używane do garbowania skór, farbowania wełny na żółto oraz wytwarzania czerwonego [[atrament]]u.