FIM-92 Stinger: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Użycie: lit., drobne redakcyjne |
m →Użycie: drobne redakcyjne |
||
Linia 21:
Światowa "kariera" Stingera rozpoczęła się w czasie [[Radziecka interwencja w Afganistanie|wojny w Afganistanie]], gdzie wyrzutnie te trafiły w ramach amerykańskiej [[operacja Cyclone|operacji Cyklon]]. 26 września [[1986]] po raz pierwszy użyto tam ich w walce, zestrzeliwując dwa szturmowe śmigłowce [[Mi-24]] w rejonie bazy lotniczej w [[Dżalalabad (miasto w Afganistanie)|Dżalalabadzie]] (odbyło się to pod nadzorem agentów [[CIA]]). Wystrzelono wtedy trzy rakiety, z czego dwie trafiły w cel – był to więc znakomity wynik w porównaniu z rezultatami osiąganymi wcześniej przy użyciu analogicznego sprzętu produkcji radz. ([[Strzała-2|Strieła-2]]) i bryt. (Blowpipe). Już po paru tygodniach radzieccy piloci zdali sobie sprawę, że muszą stawić czoło nowemu zagrożeniu. Co więcej zagrożony został czynnik, który do tej pory decydował o ich przewadze – panowanie w powietrzu.
Pojawienie się na polu walki Stingerów znalazło odbicie w wielkości strat ponoszonych przez radzieckie lotnictwo. Były to jednak liczby bezwzględne – ilość przeprowadzanych ataków nie szła w parze z ich skutecznością. Przed użyciem Stingerów, w 1984 roku odnotowano 60 ataków rakietowych, w wyniku których zestrzelonych zostało 10 maszyn (16% skuteczności). W [[1985]] było to 140 ataków i 15 zestrzeleń (niecałe 11 % skuteczności). Kiedy pod koniec [[1986]] pojawiły się Stingery, odnotowano wprawdzie aż 600 ataków i znaczny wzrost strat radzieckich (100 maszyn),
Znaczenie Stingerów nie polegało jedynie na tym, że sowieci tracili więcej samolotów. Dzięki Stingerom [[mudżahedini|mudżahedini]] mogli po raz pierwszy skutecznie bronić się przed radzieckimi atakami z powietrza. Rosjanie zdawali sobie z tego sprawę - obawiając się Stingerów zmniejszyli liczbę swoich lotów. Opracowali też nowa taktykę – samoloty i śmigłowce atakowały z wyższego pułapu, czego efektem było obniżenie ich skuteczności. Działania powolnych śmigłowców ograniczono do misji nocnych, albo nad terenami oddalonymi od pozycji partyzanckich. Nie dało się już prowadzić wielkich operacji powietrznodesantowych.
| |||