Kościół iroszkocki: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Pojawienie się Kościoła rzymskiego: poprawa linków |
|||
Linia 61:
W czasie, gdy na północy Anglii trwały misje iroszkockie, południowe królestwa przyjmowały chrzest z rąk Kościoła rzymskiego. Za panowania króla Cynegilsa ([[611]]-[[642]]) chrzest przyjął [[Wessex]]. Pomimo czasowego powrotu do pogaństwa po śmierci Cynegilsa, po trzech latach udało się restytuować chrześcijaństwo. Pod wpływem Wessexu chrześcijaństwo w obrządku rzymskim przyjęła także [[East Anglia]]. W obu tych królestwach nastąpiło pierwsze spotkanie przedstawicieli Kościoła rzymskiego z iroszkockimi mnichami, o którym brak jednak szerszych informacji.
W [[651]] na tronie Northumbrii zasiadł Oswiu. Pojął on za żonę Eanfledę, córkę króla Kentu, zwolenniczkę Kościoła rzymskiego. Jak przekazują kronikarze, dwór northumbryjski stał się odtąd rozdarty między dwa obrządki i ''kiedy król po zakończeniu
W Northumbrii pojawili się wraz z Eanfledą duchowni rzymscy, prowadzący agitację na rzecz Kościoła rzymskiego. Kościół rzymski potępiał wyznawców Kościoła iryjskiego za dziwne z jego punktu widzenia praktyki religijne, jak chociażby koedukacyjne zakony. Największymi punktami zapalnymi między obydwoma Kościołami stały się data świętowania Wielkanocy i kształt tonsury. O ile w innych punktach Kościół rzymski był gotów momentami ustąpić, w sprawie Wielkanocy i tonsury był nieprzejednany. W tym czasie wielu mnichów iryjskich przyjęło konfesję rzymską. Około 660 roku syn Oswiu, Alfryd, sprawujący z ramienia ojca rządy w Deirze stał się zwolennikiem Kościoła rzymskiego. Z inicjatywy Alfryda usuwano z funkcji przeorów Iroszkotów, zaś mnisi którzy nie chcieli się podporządkować nowemu, rzymskiemu przeorowi, zmuszani byli do opuszczenia klasztoru.
| |||