Richelieu wrócił do Francji w 1814 roku towarzysząc królowi [[Ludwik XVIII|Ludwikowi XVIII]]. Został właśnie zwolniony z armii rosyjskiej by mógł wrócić do kraju i "poskładać go". Książę wierzył, ze car będzie wspomagać nowego króla. Nie zawiódł się. Jednak "[[korsyka]]ński potwór" powrócił. Richelieu rzucił przeciw niemu [[Marszałkowie Francji|marszałka]] [[Michel Ney|Neya]] ale on zdradził. W nocy z [[19 marca|19]] na [[20 marca]] Ludwik XVIII i cała rodzina królewska uciekli z Paryża. Nie jest to jednak potajemna ucieczka pogardzanego króla. W [[Abbeville]] [[20 marca]] o 17:00 król witany jest owacjami i płaczem. 21 marca o 4:00 wita go [[Béthune|Bethune]]. Lille [[22 marca]] zgotowało Ludwikowi iście królewskie powitanie. Powodzenie jest jednak na razie po stronie cesarza. Wieczorem 20 marca wkracza on do Paryża entuzjastycznie witany przez jego mieszkańców. Następnie przystępuje do odbudowy armii. 15 czerwca wkracza do [[Belgia|Belgii]] z zamiarem pokonania wojsk pruskich Blüchera i brytyjskich [[Arthur Wellesley, 1. książę Wellington|Wellingtona]]. Plan się jednak nie powiódł. Blücher został wprawdzie pokonany 16 czerwca pod [[Bitwa pod Ligny|Ligny]], ale nie rozbity. 18 czerwca Napoleon zmierzył się z Wellingtonem pod [[Bitwa pod Waterloo|Waterloo]], ale nie zdołał go pokonać do czasu nadejścia Prusaków. Bitwa skończyła się klęską cesarza, która przypieczętowała jego upadek. Zesłany na wyspę św. Heleny umrze tam w 1821 r.
[[8 lipca]] Ludwik XVIII wrócił do opanowanego przez koalicjantów Paryża, witany równie entuzjastycznie co w marcu Napoleon. Król był nim tak wzruszony, że odstąpił od etykiety i zszedł do tłumu. Prefekt departamentu Sekwany, hrabia [[Gilbert Chabrol de Volvic]], powitał go słowami: ''Minęło sto dni od smutnej chwili, gdyś został, Najjaśniejszy Panie, oderwany od kochających cię poddanych i zmuszony do opuszczenia stolicy pośród łez i łkania jej mieszkańców''.
