SMS Derfflinger: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
rozwinięcie |
m drobne redakcyjne, poprawa linków |
||
Linia 32:
== Opis konstrukcji ==
{{main|Krążowniki liniowe typu Derfflinger}}
[[kadłub statku wodnego|Kadłub]] SMS "Derfflinger" o całkowitej długości 210,4 m został podzielony [[gródź wodoszczelna|grodziami]] na 16 [[przedział wodoszczelny|przedziałów wodoszczelnych]]<ref name=Groner56>{{cytuj książkę|nazwisko=Gröner|imię=Erich|tytuł=German Warships: 1815-1945|strony=56}}</ref>. Pancerz burtowy składał się z pasa pancernego grubości 305 mm, chroniącego wszystkie mechanizmy okrętu oraz dodatkowych pasów pancernych na dziobie (grubości
Napęd krążownika stanowiły dwa zespoły [[turbina parowa|turbin parowych Parsonsa]] wysokiego i niskiego ciśnienia (razem cztery turbiny w czterech osobnych [[siłownia okrętowa|maszynowniach]]), o łącznej projektowanej mocy 63 000 KM (na próbach z przeforsowaniem maszyn 76 600 KM<ref name=Conway154/>), poruszające 4 [[śruba okrętowa|śruby]] o średnicy 3,9 m<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Staff|imię=Gary|tytuł=German Battlecruisers 1914-18|strony=37}}</ref> i pozwalające osiągnąć stałą maksymalną prędkość 26,5 [[węzeł (jednostka prędkości)|węzła]]<ref name=Conway154/>. Parę do turbin dostarczało 18 [[kocioł parowy|kotłów parowych]] (cztery z nich zostały dostosowane do opalania [[mazut|paliwem płynnym]]) rozmieszczonych w 12 [[kotłownia]]ch. Okręt posiadał dwa [[ster]]y, ustawione w tandem, jeden za drugim. Normalny zapas paliwa wynosił 738 ton węgla i 246 ton paliwa płynnego, maksymalny, odpowiednio 3640 ton i 1180 ton, pozwalał osiągnąć zasięg 6800 [[mila morska|mil morskich]] przy prędkości ekonomicznej 14 węzłów<ref name=MSS/>.
Linia 40 ⟶ 41:
Główne uzbrojenie SMS "Derfflinger" składało się z ośmiu [[działo okrętowe|dział]] [[kaliber broni|kal.]] 305 mm, umieszczonych w czterech [[wieża artyleryjska|wieżach artyleryjskich]], po dwie na [[dziób (statek wodny)|dziobie]] i [[rufa|rufie]], w superpozycjach<ref name=Conway154/>. Maksymalny kąt podniesienia luf wynosił 13,5°<ref name=MSS/>, po bitwie Jutlandzkiej został zwiększony do 16°<ref name=Conway154/>. [[artyleria okrętowa|Artylerię]] średniego kalibru stanowiło 12 dział kal. 150 mm, zainstalowanych w [[kazamata]]ch, po 6 na każdej [[burta (statek wodny)|burcie]]. Po cztery stanowiska z każdej burty mogło prowadzić ogień w kierunku dziobu, dwa pozostałe w kierunku rufy<ref name=Staff36>{{cytuj książkę|nazwisko=Staff|imię=Gary|tytuł=German Battlecruisers 1914-18|strony=36}}</ref>. Poza tym okręt posiadał 8 dział kal. 88 mm dla ochrony przed atakami [[niszczyciel]]i i [[torpedowiec|torpedowców]] na małych odległościach. Cztery z nich umieszczono w kazamatach poniżej mostka, cztery pozostałe na otwartych stanowiskach na rufie. W trakcie działań wojennych działa te zostały zastąpione ośmioma [[działo przeciwlotnicze|działami przeciwlotniczymi]] kal. 88 mm<ref name=Jung16/><ref name=Groner56/>. Wszystkie działa okrętu zostały wyprodukowane w zakładach [[Friedrich Krupp AG]]<ref name=MSS/>.
Wieże artyleryjskie głównego kalibru były chronione pancerzem, który z przodu i z tyły miał grubość 270 mm, z boków 220 mm, zaś z góry
Krążownik posiadał cztery podwodne [[wyrzutnia torpedowa|wyrzutnie torpedowe]] kalibru 500 mm, z których jedna znajdowała się na dziobie, druga w części rufowej, zaś dwie pozostałe na burtach, prostopadle do osi podłużnej kadłuba okrętu<ref name=Staff36/>.
Linia 47 ⟶ 48:
== Służba operacyjna ==
Pierwszym dowódcą SMS "Derfflinger" został ''[[komandor|Kapitän zur See]]'' [[Ludwig von Reuter]]<ref name=MSS/>. Pierwsze bojowe wyjście w morze, bez kontaktu z przeciwnikiem miało miejsce 20 listopada<ref name=Staff39/>.
=== Bombardowanie Scarborough i Whitby ===
Linia 90 ⟶ 91:
=== Od bitwy jutlandzkiej do zakończenia wojny ===
Remont SMS "Derfflinger" trwał do 15 października 1916 roku i był połączony z modernizacją okrętu. W jej wyniku krążownik otrzymał działa artylerii przeciwlotniczej, nowy trójnożny maszt i podwyższony tylny komin<ref name=Staff40>{{cytuj książkę|nazwisko=Staff|imię=Gary|tytuł=German Battlecruisers 1914-18|strony=40}}</ref>. Ponieważ po bitwie jutlandzkiej dowództwo floty niemieckiej faworyzowało działania [[okręt podwodny|okrętów podwodnych]] przeciwko brytyjskim liniom żeglugowym, duże okręty sił nawodnych nie brały udziału w większych akcjach. W 1917 roku SMS "Derfflinger" zajmował się osłanianiem własnych operacji minowych na wodach przybrzeżnych. W grudniu tegoż roku nastąpiła kolejna zmiana dowódcy okrętu, nowym został
Od końca 1917 roku lekkie siły Kaiserliche Marine rozpoczęły, z sukcesami, zwalczanie brytyjskich [[konwój morski|konwojów]] do neutralnej [[Norwegia|Norwegii]]. Zaniepokojony tym ówczesny dowódca Grand Fleet, admirał David Beatty, zdecydował, że ważne konwoje będą dodatkowo osłaniane przez wydzieloną eskadrę okrętów liniowych. Stworzyło to jednostkom Hochseeflotte okazję do przechwycenia i zniszczenia takiej eskadry, korzystając z chwilowej przewagi liczebnej. Plan wiceadmirała Hippera polegał na przeprowadzeniu ataku na konwój przez krążowniki liniowe 1. Grupy Rozpoznawczej, które miały następnie wciągnąć ścigające je okręty brytyjskie pod ogień oczekujących w zasadzce niemieckich sił głównych<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Carolan|imię=Victoria|tytuł=WW1 at Sea|strony=131}}</ref>.
Linia 102 ⟶ 103:
== Internowanie w Scapa Flow i samozatopienie ==
{{main|Samozatopienie floty niemieckiej w Scapa Flow}}
W wyniku negocjacji pomiędzy przedstawicielami marynarek wojennych Wielkiej Brytanii i Niemiec ustalono listę internowanych okrętów. Znajdował się na niej również SMS "Derfflinger". Niemieckie okręty, rozbrojone i z minimalnymi zapasami paliwa i żywności, wyszły w morze 19 listopada 1918 roku pod dowództwem pierwszego dowódcy SMS "Derfflinger", Ludwiga von Reutera, by po spotkaniu z silnym zespołem Royal Navy, wzmocnionym na tą okazję okrętami [[United States Navy|US Navy]] i [[Francuska Marynarka Wojenna|Marine Nationale]], wpłynąć do [[Firth of Forth]]. Po przeprowadzeniu kontroli stanu rozbrojenia okręty zostały przebazowane do Scapa Flow<ref>{{cytuj książkę|autor=Daniel Allen Butler|tytuł=Distant Victory|strony=213-215}}</ref>. Na czas rejsu na miejsce internowania załogą krążownika dowodził Kapitän zur See Walter Hildebrand, później dowództwo nad szkieletową załogą pozostającą na kotwiczącym w Scapa Flow okręcie przejął [[komandor podporucznik|Korwettenkapitän]] Paul Pastiszyk<ref name=MSS/>.
W trakcie pobytu na internowaniu Ludwig von Reuter coraz wyraźniej zdawał sobie sprawę, że powrót choćby części powierzonych mu okrętów do kraju jest niemożliwy. W związku z tym i w obliczu zbliżającego się dnia wygaśnięcia obowiązywania zawieszenia broni, niemiecki dowódca zdecydował się postąpić zgodnie z rozkazem cesarza, mówiącym, że żaden niemiecki okręt nie może się dostać w ręce wroga. 21 czerwca 1919 roku admirał wydał rozkaz o samozatopieniu<ref>Zvonimir Freivogel. ''Koniec potęgi morskiej Cesarskich Niemiec. Samozatopienie Hochseeflotte w Scapa Flow. Cz. I''.</ref>. SMS "Derfflinger" zatonął o godzinie 14.45<ref name=Groner57>{{cytuj książkę|nazwisko=Gröner|imię=Erich|tytuł=German Warships: 1815-1945|strony=57}}</ref>. Jego marynarze zostali potraktowani jako [[jeniec wojenny|jeńcy wojenni]] i osadzeni w obozach, skąd powrócili do kraju dopiero na początku 1920 roku<ref name=ZFII>Zvonimir Freivogel. ''Koniec potęgi morskiej Cesarskich Niemiec. Samozatopienie Hochseeflotte w Scapa Flow. Cz. II''.</ref>.
| |||