Kościół św. Katarzyny w Toruniu: Różnice pomiędzy wersjami

Zbudowany pośrodku placu św. Katarzyny, będącego centralnym miejscem planowanej dzielnicy Wilhelmstadt w latach [[1894]]-[[1897]] wg projektu architekta [[Schönhals]]a (z Departamentu Budownictwa Ministerstwa Wojny w Berlinie). Wezwanie świątyni wiąże się kaplicą św. Katarzyny z XVII w. (rozebraną w 1814 r.), która stała w pobliżu. Jest to [[neogotyk|neogotycki]], jednonawowy kościół z transeptem, o [[sklepienie gwiaździste|sklepieniu gwiaździstym]]. Początkowo ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki, do [[1920]] był kościołem garnizonowym Armii Pruskiej, a następnie [[Wojsko Polskie II RP|Wojska Polskiego]]. Posiada najwyższą w Toruniu wieżę o wysokości 86 m. Liczył 1600 miejsc siedzących. W kościele znajdują się 35-głosowe [[organy]] z czasów budowy, a także rzeźby wykonane przez artystę [[Ignacy Zelek|Ignacego Zelka]] w latach 1924 i 1930 (nowy ołtarz główny). Ten sam rzeźbiarz jest autorem ołtarza polowego umieszczonego od zewnątrz od strony północnej. Wystrój malarski (w miejsce starszego) wykonał [[Kazimierz Mitera]] [[1929]]. W ostatnich latach odbyły się prace remontowo-konserwatorskie, w wyniku których wyremontowany został dach świątyni, wieża, cztery tarcze zegarowe, a także [[elewacja]] południowa.▼