Bitwa pod Radzyminem (1809): Różnice pomiędzy wersjami

[[Szwadron]] kawalerii z [[3 Pułk Ułanów Księstwa Warszawskiego|3 pułku ułanów]] pod dowództwem [[Piotr Strzyżewski|Piotra Strzyżewskiego]] oraz batalion piechoty z [[6 Pułk Piechoty Księstwa Warszawskiego|6-go pułku]] pod dowództwem [[Julian Sierawski|Juliana Sierawskiego]], a nadto bateria artylerii konnej w sile dwóch armat przekroczyły na rozkaz gen. [[Jan Henryk Dąbrowski|Jana Henryka Dąbrowskiego]] nocą 24 kwietnia [[Narew]] w [[Serock]]u i podjęła nocny marsz na [[Radzymin]], zrywając austriackie pikiety, które zawiadomiły Austriaków stojących w [[Radzymin]]ieRadzyminie. Nad świtem [[25 kwietnia]] [[1809]] polskie oddziały dotarły z dwóch stron Radzymina i podjęły zsynchronizowany atak. Austriacy bronili się w mieście, lecz po wycofaniu się kawalerii (huzarzy) poddali się – w tym 2 batalion z pułku Baillet z 37 oficerami.

Dla słabo uzbrojonych jednostek polskich była to okazja do dodatkowego dozbrojenia się. Nadto daleko ważniejszym efektem jest odparcie jednostek austriackich i praktyczne fiasko pierwszej fazy manewru przekraczania [[Wisła|Wisły]] na wschód. Efekt psychologiczny dla ludności [[Warszawa|Warszawy]] a nadto na zakleszczonych w [[Warszawa|Warszawie]] służbą garnizonową Austriakach jest dominującym punktem zwrotnym dla wojny 1809 roku. Kolejne zwycięstwo pod [[Ostrówek|Ostrówkiem]] i uniemożliwienie przeprawy po moście łyżwowym zamknie manewr austriacki niepowodzeniem, a tym samym otworzy drogę do [[Galicja|Galicji]] dla Wojska Polskiego.