Stefan Walczykiewicz: Różnice pomiędzy wersjami

Urodził się w [[Gostynin|Gostyninie]] w rodzinie mieszczańskiej [[25 lipca]] [[1886]] roku. Ojciec Antoni był miejscowym rzemieślnikiem, a matka Anna opiekowała się wielodzietną rodziną. Po ukończeniu gostynińskiej szkoły powszechnej, uczył się w płockim Seminarium Duchownym. Wybitne osiągnięcia w nauce spowodowały kontynuowanie studiów na [[Uniwersytet Gregoriański|Uniwersytecie Gregoriańskim]] w [[Rzym|Rzymie]], gdzie zdobywa dwa tytuły doktorskie z teologii oraz prawa kanonicznego. Święcenia kapłańskie przyjął w 1912 roku. Na parę miesięcy wyjeżdża do [[Stany Zjednoczone|Stanów Zjednoczonych]]. Po powrocie do [[Płock|Płocka]] pracuje w Wyższym Seminarium Duchownym jako wykładowca, a w [[1915]] r. otrzymuje katedrę teologii moralnej. W niedługim czasie otrzymuje również funkcję prorektora uczelni. Działa społecznie. Aktywnie uczestniczy w pracach Rady Rodzicielskiej przy Szkolnictwie Powszechnym w Płocku, organizuje Zjazdy Katolickie w [[Mława|Mławie]] i Płocku, jest postacią powszechnie znaną i lubianą. [[20 lipca]] [[1928]] roku został mianowany przez [[Papież|Papieża]] [[Pius XI|Piusa XI]] biskupem pomocniczym diecezji łuckiej i biskupem tytularnym Zenopolis in Isaura. Konsekrowany na biskupa [[25 listopada]] [[1928]] r. w katedrze łuckiej przez ordynariusza diecezji bpa [[Adolf Szelążek|Adolfa Piotra Szelążka]] w asyście bpa [[Leon Wetmański|Leona Wetmańskiego]], [[sufragan|sufragana]] płockiego. „Znam go od chwili wstąpienia jego do Seminarium. Obok szerokiej wiedzy posiada pięknie urobioną duszę” – pisał bpa A.P. Szelążek w liście do kardynała [[August Hlond|A. Hlonda]] z [[29 sierpnia]] [[1928]] roku. Jako biskup pomocniczy pełni funkcję [[wikariusz generalny|wikariusza generalnego]] diecezji łuckiej. Jest także profesorem miejscowego seminarium duchownego. [[29 kwietnia]] [[1929]] r. roku Konferencja Episkopatu Polski typuje jego osobę na pielgrzymkę do Rzymu związaną z obchodami Roku Świętego. Asystent kościelny Diecezjalnego Instytutu [[Akcja Katolicka|Akcji Katolickiej]] w Łucku. Przewodniczący diecezjalnej rady artystycznej działającej w ramach Sekcji II nauki i sztuki kurii diecezjalnej w Łucku. W sierpniu [[1936]] roku zostaje sekretarzem Komisji Episkopatu na [[Synod|Synodzie]] Plenarnym w [[Częstochowa|Częstochowie]]. Po wejściu wojsk sowieckich [[17 września]] [[1939]] roku jest aresztowany. Po licznych przesłuchaniach, które mocno nadwątliły jego zdrowie, umiera w Łucku 12 maja 1940 roku. W uroczystym pogrzebie, który przybrał charakter pochodu przez całe miasto, oprócz parafian, nie zabrakło również przedstawicieli Gminy Żydowskiej. Został pochowany na miejscowym cmentarzu, a mieszkańcy Łucka ufundowali biskupowi wspaniały pomnik. Przetrwał on zawieruchę wojenną i dopiero w latach 70. XX wieku wraz z cmentarzem zniszczony.Pochodzi z mojej rodziny kuzyn mojego dziadka.

Nie przedstawiony w pracy ks. [[Roman Dzwonkowski|Romana Dzwonkowskiego]] pt. „Leksykon duchowieństwa polskiego represjonowanego w ZSRS 1939-1988”, [[Lublin]] [[2003]]. Dnia 8 września 1991 bp. [[Roman Marcinkowski]] odsłonił i poświęcił tablicę pamiątkową ku jego czci w kościele parafialnym w [[Gostynin|Gostyninie]]. Podobna tablica została także odsłonięta w kościele katedralnym w Łucku w 1995 roku – jest tam upamiętniony razem z ordynariusze diecezji bpem A.P. Szelążkiem.