Juan Pacheco: Różnice pomiędzy wersjami

'''Jan Pacheco''', ([[język hiszpański|hiszp.]] ''Juan Pacheco'', (ur. w [[1419]] r. w [[Belmonte]], zm. [[4 sierpnia]] [[1474]] w Santa Cruz koło [[Trujillo]]) — możnowładca [[Kastylia|kastylijski]], [[wielki mistrz]] [[zakon Santiago|zakonu Santiago]] w l.[[1467]]-1474, jeden z najwybitniejszych polityków [[Hiszpania|hiszpańskich]] II połowy [[XV w.]]

Markiz de Villena (tytuł nadany przez [[Jan II Kastylijski|Jana II]] w [[1445]] r.), książę Escalony (tytuł nadany przez [[Henryk IV (król Kastylii i Leónu)|Henryka IV]] w [[1472]] r.) , pan Belmonte, hrabia de Xiquena (tytuł nadany przez Henryka IV w [[1461]] r.).

Syn Alfonsa Télleza Giróna i Marii Pacheco, starszy brat [[Pedro Girón|Piotra Girona]], mistrza [[zakon Calatrava|zakonu Calatravy]]. Jego rodzina miała korzenie [[Portugalia|portugalskie]], ale jego dziadowie, popierający pretensje króla [[Jan I (król Kastylii i Leónu)|Jana I Kastylijskiego]] do tronu Portugalii, po klęsce króla [[bitwa pod Aljubarrota|pod Aljubarrota]] w [[1385]] r. wyemigrowali do Kastylii.

Ożenił się z siostrą Alvaro de Luny, Joanną, w [[1435]] r. Ślub odbył się jednak pod presją Alvaro de Luny, co stało się pretekstem do unieważnienia związku w [[1442]] r. przez [[wikariusz]]a generalnego diecezji [[Segowia (Hiszpania)|Segowia]] Diego Sancheza de Rivasa. W tym też roku poślubił Marię de Pontocarrero.

Obok Alvaro de Luny był głównym sprzymierzeńcem następcy tronu [[Henryk IV (król Kastylii i Leónu)|Henryka]] w jego walce z dominacją Infantów Aragońskich - Jana i Henryka, synów [[Ferdynand I (król Aragonii)|Ferdynanda I Aragońskiego]] - dzierżących faktyczny ster rządów w Kastylii w swoich rękach. Zjednoczone wojska Henryka, Pacheco i de Luny pokonały wojska infantów w [[bitwa pod Olmedo|bitwie pod Olmedo]] w [[1445]] r. W [[1440]] r. został ministrem Henryka IV. W [[1464]] r., prowadząc negocjacje nad katalońską suwerennością, zdradził interesy króla Henryka i stracił jego zaufanie oraz pozycję królewskiego ulubieńca. Czując, że w tej sytuacji pozycja drugiej po królu osoby w państwie jest niezbyt bezpieczna i pamiętając o losie innych ulubieńców królewskich, postanowił opuścić służbę u Henryka IV Kastylijskiego. W 1467r. został wielkim mistrzem zakonu Santiago.