Mimo iż w starożytny Wschód odznaczał się tolerancją dla różnorodnych bóstw i wierzeń, Izraelici zawsze podkreślali wyłączność swego Boga – [[Jahwe]]. Pierwsze przykazanie [[dekalog]]u (Wj 20, 3; Pwt 5,7) zabrania oddawania czci innym bogom niż Jahwe (Jr 7, 18). Sposobem przeciwdziałania bałwochwalstwu był zakaz sporządzania wyobrażeń i posągów (WJ 20, 4-5; 20,23; Pwt 27,15). Walka z kultem obcych bogów toczyła się w okresie wędrówki do ziemi [[Kanaan]] (Lb 25, 2-3), a także na zgromadzeniu w [[Sychem]] po zakończeniu pierwszych podbojów (Joz 24, 2-3, 19-24). Z czasem konflikt między kultem [[Baal]]ów a Jahwe nasilał się (Sdz 6, 25-32). Bałwochwalstwo było potępiane przez [[prorok]]ów, którzy wykazywali nicość obcych bóstw i przypominali warunki Przymierza, które zakazywały czczenia idoli<ref>Lech Stachowiak, ''Bałwochwalstwo'', [w:] ''Encyklopedia katolicka'', t. 1, Lublin 1973, s.1296.</ref>.
