Konstantyn X Dukas: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
WP:SK, int.
m ort.
Linia 3:
Wywodził się z małoazjatyckiego rodu arystokratycznego. Był synem Andronika Dukas z Paflagonii. Za czasów cesarza [[Michał IV Paflagończyk|Michała IV]] zamieszany w spisek Konstantyna Dalassena, został uwięziony, na pewien czas wycofał się z życia politycznego. W 1057 był westarchą, wspierał opozycję armii wschodniej przeciw [[Michał VI Stratiotikos|Michałowi VI Stratiotykowi]], poparł [[Izaak I Komnen|Izaaka I Komnena]], który mianował go proedrosem.
 
W 1057 uchodził za kandydata do tronu i po abdykacji Izaaka I, mając jego poparcie objął władzę (24 XI 1059). Miał poparcie kręgów administracji cywilnej i dawnych stronników [[Michał I Cerulariusz|Michała Cerulariusza]]. Mianował swego brata Jana cezarem. Jako cesarz wycofał się z programu reform rozpoczętych przez poprzednika, polegających na wzmocnieniu armii. Praktykował na szeroką skalę wydzierżawianie podatków i dokonywał sprzedaży urzędów. Zwiększyły się koszty utrzymania aparatu urzędniczego i Kościoła. Podarunkami utrzymywano przyjazne stosunki obcymi plemionami. W 1061 podjęto unicestwioną próbę zamachu na cesarza. Cesarstwo nie było wstaniew stanie przeciwstawić się ofensywie Turków seldżuckich, którzy zdobyli w 1064 [[Ani (państwo)|królestwo Ani]] (Armenia), w 1067 Cezareę. W 1064 Węgrzy zajęli Belgrad. Nie odparto najazdu Uzów<ref>M. Salamon identyfikuje Uzów z Połowcami, P. Schreiner z Pieczyngami. Por. Georg Ostrogorski, ''Dzieje Bizancjum'', Warszawa 1968, s. 281.</ref> na Bałkany (jesień 1064-1065) dokonując spustoszeń, a w 1066 wybuchło powstanie w Tesalii. Normanowie dokonali podboju Apulii i Kalabrii na południu Italii.
W 1066 zapadł na ciężką chorobę. Po śmierci władzę w imieniu małoletnich syna [[Michał VII Dukas|Michała]] przejęła cesarzowa [[Eudoksja Makrembolitissa]].