Bolesław Erzepki: Różnice pomiędzy wersjami

'''Bolesław Erzepki''' (ur. [[5 lipca]] [[1852]] w Pawłowicach koło [[Leszno|Leszna]], zm. [[27 marca]] [[1932]] w [[Poznań|Poznaniu]]), – polski historyk kultury, profesor tytularny [[Uniwersytet im. Adama Mickiewicza|Uniwersytetu Poznańskiego]], członek-korespondent [[Akademia Umiejętności|AU]] i [[Polska Akademia Umiejętności|PAU]].

Był synem Józefa (ogrodnika) i Rozalii ze Szczepańskich. Kształcił się w gimnazjum w Lesznie, następnie studiował slawistykę i historię na [[Uniwersytet Wrocławski|Uniwersytecie Wrocławskim]] (1875-18841875–1884). W latach 1877-18851877–1885 praktykował jednocześnie w Bibliotece Miejskiej we [[Wrocław]]iu; w [[1885]] obronił doktorat na Uniwersytecie Wrocławskim na podstawie pracy ''Der Text der Gnesener Predigten kritisch beleuchtet''. W tym samym roku przeniósł się do Poznania i został bibliotekarzem oraz konserwatorem zbiorów Biblioteki [[Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk|Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk]]k. Współpracował z "Dziennikiem Poznańskim". W [[1915]] przyczynił się do powstania Uniwersytetu Poznańskiego. W latach [[1919]]-[[1920]]1919–1920 był dyrektorem Archiwum Państwowego w Poznaniu, a w [[1922]] został profesorem honorowym Uniwersytetu Poznańskiego; w latach 1917-19181917–1918 prowadził wykłady z języka polskiego oraz historii literatury polskiej XV-XIXXV–XIX wieku w Towarzystwie Kursów Naukowych w [[Warszawa|Warszawie]].

W [[1904]] został członkiem-korespondentem AU (późniejsza PAU); brał udział w pracach Komisji Językowej, Komisji do Badań w Zakresie Historii Literatury i Oświaty w Polsce oraz Komisji Antropologicznej AU. Od [[1885]] był członkiem zwyczajnym Towarzystwa Przyjaciół Nauk (1893-1914w latach 1893–1914 przewodniczący Wydziału Historyczno-Literackiego, od 1923 członek honorowy), od 1904 członkiem Sekcji Archeologicznej Muzeum Królestwa Czeskiego w [[Praga|Pradze]], od [[1923]] członkiem honorowym Instytutu Zachodnio-Słowiańskiego w Poznaniu.

W pracy badawczej zajmował się historią literatury polskiego [[OdrodzenieRenesans|Odrodzeniaodrodzenia]], bibliotekoznawstwem, edytorstwem, filologią słowiańską oraz prahistorią. Przeprowadził analizę tekstu i języka ''[[Kazania gnieźnieńskie|Kazań gnieźnieńskich]]''. Odnalazł i przygotował do wydania wiele utworów pozostających wcześniej w rękopisie, autorstwa [[Jan Kochanowski|Kochanowskiego]], [[Stanisław Trembecki|Trembeckiego]], [[Franciszek Zabłocki|Zabłockiego]] i [[Cyprian Kamil Norwid|Norwida]]. Wydał także m.in. ''Słownik łacińsko-polski'' Bartłomieja z Bydgoszczy z 1532 ([[1897]]-[[1900]]1897–1900, za co otrzymał nagrodę AU im. Lindego), zbiór twórczości Zabłockiego ''Ody. Pasterki. Satyry. Wiersze rozmaite. Pamflety polityczne wierszem i prozą. Przekłady i naśladowania. Urywki równych komedii'' (1903), ''Pisma z lat 1849-511849–51'' [[Julian Klaczko|Juliana Klaczki]] (1919), ''Listy [[Teofil Lenartowicz|T. Lenartowicza]] do [[Ewaryst Estkowski|E. Estkowskiego]] z lat 1850-561850–56'' (1922). Skatalogował zbiory Biblioteki i Muzeum Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Prowadził badania na cmentarzysku ciałopalanym w Gorzycach (powiat jarociński), odkrył wielkie cmentarzysko w Grabiu w powiecie pleszewskim.

'''== Źródła:''' ==

[[Kategoria{{DEFAULTSORT:Polscy teoretycy kultury|Erzepki, Bolesław]]}}

[[Kategoria:PolscyCzłonkowie historycyAkademii literatury|Erzepki, BolesławUmiejętności]]

[[Kategoria:ZmarliAbsolwenci wUniwersytetu 1932|Erzepki, BolesławWrocławskiego]]

[[Kategoria:UrodzeniZmarli w 1852|Erzepki, Bolesław1932]]