Hans Scharoun: Różnice pomiędzy wersjami

| Podpis = <!-- Podpis grafiki -->

| Pełne imię i nazwisko = Bernhard Hans Henry Scharoun

| Narodowość = Niemiec

| Dziedzina sztuki = Architektura

'''Bernhard Hans Henry Scharoun''' (ur. [[20 września]] [[1893]] w [[Brema|Bremen]], zm. [[25 listopada]] [[1972]] w [[Berlin]]ie) - niemiecki [[architekt]] [[modernizm (architektura)|modernistyczny]], jeden z głównych przedstawicieli [[architektura organiczna|architektury organicznej]].

 

Scharoun studiował w latach [[1912]]-[[1914]] na Wyższej Szkole Technicznej w [[Charlottenburg]]u (ob. dzielnica Berlina). Od [[1915]] pracował przy programie odbudowy [[Prusy Wschodnie|Prus Wschodnich]] pod kierunkiem architekta okręgowego Paula Kruchena (m.in. tymczasowy kościół w Walterkehmen). Od [[1919]] działał w [[Insterburg]]u (pol. Wystruć, ros. Czeniachowsk), gdzie zaprojektował m.in. domy przy Parkring i osiedle Bunte Reihe przy Kamswykerweg (dziś Elewatornaja). Od [[1925]] we [[Wrocław]]iu, gdzie do [[1932]] był profesorem [[Państwowa Akademia Sztuki i Rzemiosła Artystycznego we Wrocławiu|Państwowej Akademii Sztuki i Rzemiosła Artystycznego]]. Od [[1926]] prowadził równolegle w Berlinie wspólne biuro z [[Adolf Rading|Adolfem Radingiem]]. W latach 20. był związany z kręgiem korespondecyjnym ekspresjonistów ''[[Gläserne Kette]]'' (''Szklany Łańcuch''), a później ze stowarzyszeniem nowoczesnych architektów ''Der Ring'', stając się jednym z głównych działaczy [[Deutscher Werkbund|Werkbundu]], wziął udział w [[Wystawa mieszkaniowa w Weißenhof|wystawie mieszkaniowej w Weißenhof]]. Budynki Scharouna z przełomu lat 20. i 30. nosiły wiele cech rygorystycznego [[styl międzynarodowy|stylu międzynarodowego]], mimo pewnych elementów wskazujących na zainteresowanie plastycznym kształtowaniem bryły.

 

W [[1932]] Scharoun przeniósł się do Berlina, gdzie głównie pod wpływem [[Hugo Häring|Hugona Häringa]] skierował się w stronę architektury organicznej. W Niemczech pod rządami [[Narodowy socjalizm|nazistów]] budował jedynie dość liczne domy jednorodzinne. Po wojnie Scharoun uznany został za najwybitniejszego architekta ''[[Modernizm w Niemczech|neues Bauen]]'', który nie współpracował z hitlerowcami i został mianowany kierownikiem zespołu planującego odbudowę Berlina. Od [[1946]] do [[1958]] był profesorem na katedrze [[urbanistyka|urbanistyki]] Uniwesytetu Technicznego w Berlinie (Zachodnim), a od [[1947]] do [[1950]] również szefem instytutu architektury Akademii Nauk w Berlinie (Wschodnim). Brał udział w licznych konkursach na budynki teatrów w całych [[Niemcy|Niemczech]], realizował gmach Filharmonii w Berlinie o dynamicznej formie opracowanej wedle wymogów akustyki, z wnętrzem ukształtowanym jako ''krajobraz architektoniczny''.

 

Pod koniec życia Scharoun we współpracy z partnerem Edgarem Wisniewskim budował wiele obiektów użyteczności publicznej, częściowo ukończonych już po jego śmierci.

 

 

=== Linki zewnętrzne ===

 

{{DEFAULTSORT:Scharoun, Hans}}

[[Kategoria:Architekci modernizmu]]

[[Kategoria:Ludzie związani z Wrocławiem]]