Elektorzy Rzeszy: Różnice pomiędzy wersjami

Początkowo, we wczesnym średniowieczu, króla niemieckiego [[Koronacja króla niemieckiego i cesarza|wybierał]] w teorii cały lud, to jest plemiona niemieckie. W praktyce wiec ludowy kierował się sugestią książąt plemiennych i dygnitarzy cieszących się autorytetem, stąd szybko elekcje zamieniły się w zjazdy książąt. W XII - XIII w. decydowali już tylko książęta o największym prestiżu, a pozostali zatwierdzali ich uchwały automatycznie i stało się to swoistym precedensem. Z czasem skład kolegium elektorskiego uległ formalizacji. Już w [[1212]] r. cesarz [[Fryderyk II Hohenstauf]] potwierdził uprawnienia elektorskie królów Czech (''König von Böhmen'') (choć były one czasem kwestionowane jeszcze potem). Po zamieszaniu wokół wyboru następcy cesarza [[Henryk VI (cesarz niemiecki)|Henryka VI]] ([[1190]]-[[1197]]) [[papież]] [[Papież Innocenty III|Innocenty III]] rozstrzygnął w [[1198]] r., że do ważnego wyboru monarchy konieczne są głosy trzech [[Nadrenia|nadreńskich]] [[arcybiskup]]ów z byłych terenów [[Frankowie|frankijskich]] ([[Moguncja]], [[Trewir]], [[Kolonia (Niemcy)|Kolonia]]) oraz [[Nadrenia|nadreńskiego]] [[hrabia|hrabiego]] [[Palatynat|palatyńskiego]] (''Pfalzgraf bei Rhein''). Do nich doszli po roku [[1220]]: [[książę]] [[Saksonia|saksoński]] (''Herzog von Sachsen''), [[Graf (tytuł szlachecki)|margrabia]] [[Brandenburgia|brandenburski]] (''Markgraf von Brandenburg'') i, odtąd na stałe, król czeski. Prawdopodobnie w [[1257]] r. (w okresie [[Wielkie Bezkrólewie|Wielkiego Bezkrólewia]]) sformowało się kolegium elektorów w stale powtarzalnympowtarzanym składzie.