Fachr ad-Din II: Różnice pomiędzy wersjami

Fachr ad-Din II pochodził ze znaczącego rodu arabskiego [[Maan (rodzina)|Maanów]] wywodzących się z [[Irak]]u, którzy chroniąc się przed prześladowaniami krzyżowców przybyli do Libanu w 1120 r. i osiedlili się w regionie Szuf (Shouf), a następnie przyjęli wyznanie [[druzowie|druzyjskie]]. Należeli do klanu druzyjskiego o orientacji kajsyckiej, czyli do Arabów północnych w odróżnieniu do południowych – Jemenitów, pomiędzy którymi istniał głęboki antagonizm. Pochodzenie Maanów nie jest całkowicie znane. Założyciel rodu, legendarny Maan al-Ajjubi był na służbie [[Burydzi|burydzkiego]] władcy [[Damaszek|Damaszku]], [[Tughtakin]]a, i wsławił się w walce z krzyżowcami.

 

Młody książę przejął władzę w regionie Szuf w 1590 r. i z kilkuletnią przerwą (1613-1618) rządził przez 45 lat - do 1635 r. Zasadniczym celem księcia było zerwanie więzi ze znienawidzonymi Turkami, rozbudowa i unowocześnienie Libanu. Całe życie poświęcił temu zadaniu i chociaż ostatecznie sam stał się ofiarą rządów tureckich, to jednak szczyt świetności w historii Libanu przypada na czasy jego panowania. Książę, jako energiczny i światły władca prowadził zręczną politykę polegającą na zawieraniu sojuszów z poszczególnymi miejscowymi rodami odgrywającymi ważną rolę w życiu politycznym regionu, a bogatymi darami usypiał czujność tureckich sułtanów. W ten sposób umacniał i rozszerzał swoją władzę. Do ochrony kraju powołał regularną armię, która łącznie z wojskami najemnymi liczyła 100 tysięcy żołnierzy, budował nowe drogi, odrestaurował twierdze obronne krzyżowców, przyczynił się do rozwoju rolnictwa, a w szczególności produkcji [[jedwab]]iu, z której słynęły góry Szuf i region [[Sydon]]u. Książę nawiązał kontakty z [[Florencja|Florencją]], [[Wenecja|Wenecją]] i [[Francja|Francją]], a cudzoziemscy kupcy przyciągnięci korzystnymi przywilejami, zakładali swe filie handlowe w portach libańskich. Sprowadzał do kraju architektów i ekspertów europejskich, a także misjonarzy francuskich, którzy założyli liczne ośrodki na terenie całego Libanu. Fachr ad-Din II, umocniony w swojej władzy, zawarł w 1608 r. traktat z [[Wielkie Księstwo Toskanii|wielkim księciem Toskanii]] – [[Ferdinando I de' Medici|Ferdynandem I Medycejskim]], zawierający tajną klauzulę antyturecką. Wywołało to natychmiastową reakcję sułtana osmańskiego, który wysłał karną ekspedycję przeciwko zuchwałemu księciu. W 1613 r. silna armia turecka wyruszyła drogą lądową, a flota zaatakowała wybrzeże. Fachr ad-Din II nie chcąc narazić kraju na zniszczenia udał się dobrowolnie na wygnanie do Florencji. W tym czasie zmieniła się na jego korzyść sytuacja polityczna w imperium osmańskim i książę za zgodą nowego [[Pasza (urząd)|paszy]] Damaszku powrócił do kraju w 1618 r. Witali go wówczas nawet dawni jego wrogowie. Wkrótce odzyskał utracone ziemie, rozbił wojska swego wroga z rodu Sajfa, burząc jego pałace w Akkar i [[Trypolis (Liban)|Trypolisie]], a z ich kamieni odbudował swą siedzibę w [[Deir el Qamar|Deir el Kamar]], zniszczoną uprzednio przez księcia Jusufa Sajfa. Przyłączył również do swego terytorium żyzną [[Dolina Bekaa|dolinę Bekaa]].

[[Kategoria:Władcy]]

[[Kategoria:Historia Libanu]]

 

{{Link FA|ar}}