Dominus Iesus: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne |
drobne redakcyjne, m.in. przeniesienie reakcji na własciwe miejsce - prezentacja tresci, reakcja; poprawienie tekstu zgodnie z zastrzeż. POV |
||
Linia 1:
'''''Dominus Iesus''''' (łac. "Jezus jest Panem") – właściwie '''''Deklaracja [[Kongregacja Nauki Wiary|Kongregacji Nauki Wiary]] ''Dominus Iesus'' o jedyności i powszechności zbawczej [[Jezus Chrystus|Jezusa Chrystusa]] i [[Kościół (teologia)|Kościoła]]''''' ogłoszona [[6 sierpnia]] [[2000]] przez prefekta Kongregacji Nauki Wiary kardynała [[Benedykt XVI|Józefa Ratzingera]] po zatwierdzeniu [[16 czerwca]] [[2000]] przez [[Jan Paweł II|papieża Jana Pawła II]].
== Kontekst kościelny i cel wydania deklaracji ==
Deklaracja wywołała spore kontrowersje wśród interpretatorów. Według niektórych stanowi ona rozwinięcie II Soboru Watykańskiego, według innych – całkowite antyekumeniczne jego zaprzeczenie.▼
Deklaracja została przygotowana w latach [[1998]]-[[2000]], a potrzeba jej opublikowania wyniknęła z sytuacji Kościoła w [[Azja|Azji]], szczególnie zaś w [[Indie|Indiach]]. W [[teologia|teologii]] [[kościół katolicki|Kościoła katolickiego]] na świecie, zwłaszcza w Azji, pojawiły się bowiem poglądy relatywizujące znaczenie chrześcijańskiego [[Objawienie|Objawienia]] - uznające je nie za źródło i istotę wiary chrześcijańskiej, lecz tylko (w pewnym uproszczeniu) za mit, ewentualnie tylko za część prawdy o [[Bóg|Bogu]]. Pogląd ten ukształtował się pod wpływem wielokulturowego i wieloreligijnego otoczenia, w którym działa Kościół w krajach Azji, szczególnie w Indiach, oraz pod wpływem światopoglądowego [[relatywizm]]u i [[indyferentyzm]]u współczesnych społeczeństw wysoko rozwiniętych.
Tak więc zasadniczym celem Deklaracji ''Dominus Iesus''
Powszechne przyjęcie Deklaracji okazało się inne, niż zamierzone - Deklaracja została nagłośniona przez środki masowego przekazu jako akt dotyczący przede wszystkim stosunków Kościoła katolickiego z innymi wyznaniami i [[religia]]mi. Tak rozumiana Deklaracja spotkała się ze złym przyjęciem. Negatywne komentarze padły m.in. ze strony niektórych [[protestantyzm|wyznań protestanckich]], którym Deklaracja odmawia nazwy "Kościołów", nazywając je "wspólnotami" ze względu na brak prawomocnego [[episkopat]]u i [[Eucharystia (sakrament)|Eucharystii]]; oraz ze strony przedstawicieli religii niechrześcijańskich, którzy mogli wnioskować, że dialog z nimi jest tylko częścią akcji ewangelizacyjnej, np. ze względu na poniższy cytat:▼
{{Cytat|Kościół wyraża swą niezłomną wiarę, że Bóg ostatecznie objawił się w Nim i w Nim wszystkich zbawia. Nie, że zbawienie jest zarezerwowane tylko dla chrześcijan.}}
{{cytat|Sprzeciwia się więc wierze Kościoła teza o ograniczonym, niekompletnym i niedoskonałym charakterze objawienia Jezusa Chrystusa, które rzekomo znajduje uzupełnienie w objawieniu zawartym w innych religiach. Najgłębszym uzasadnieniem tej tezy miałby być fakt, że prawda o Bogu nie może jakoby zostać pojęta i wyrażona w swej całości i pełni przez żadną historyczną religię, a więc także przez chrześcijaństwo, a nawet przez Jezusa Chrystusa.}}▼
Inne zagadnienia i aspekty Objawienia zostały w Deklaracji poruszone tylko marginalnie. W szczególności zostały przytoczone wyjątki z dokumentów soborowych dotyczących [[ruch ekumeniczny|ruchu ekumenicznego]] i stosunku do innych religii, znane od kilkudziesięciu lat.
▲Deklaracja została przygotowana w latach [[1998]]-[[2000]], a potrzeba jej opublikowania wyniknęła z sytuacji Kościoła w [[Azja|Azji]], szczególnie zaś w [[Indie|Indiach]]. W [[teologia|teologii]] [[kościół katolicki|Kościoła katolickiego]] na świecie, zwłaszcza w Azji, pojawiły się bowiem poglądy relatywizujące znaczenie chrześcijańskiego [[Objawienie|Objawienia]] - uznające je nie za źródło i istotę wiary chrześcijańskiej, lecz tylko (w pewnym uproszczeniu) za mit, ewentualnie tylko za część prawdy o [[Bóg|Bogu]]. Pogląd ten ukształtował się pod wpływem wielokulturowego i wieloreligijnego otoczenia, w którym działa Kościół w krajach Azji, szczególnie w Indiach, oraz pod wpływem światopoglądowego [[relatywizm]]u i [[indyferentyzm]]u współczesnych społeczeństw wysoko rozwiniętych.
== Treść ==
W odpowiedzi na te tendencje Deklaracja wskazuje właściwy sposób rozumienia nauki Kościoła katolickiego o [[Objawienie|Objawieniu]] i o [[zbawienie|zbawieniu]], o ich rzeczywistości, o zawartej w nich prawdzie oraz o zobowiązaniu Kościoła do jej głoszenia. Stanowi rozwinięcie nauki o tych zagadnieniach przyjętej przez [[Sobór watykański II]], zwłaszcza w [[Konstytucja apostolska|konstytucjach]] ''[[Lumen gentium]]'' i ''[[Gaudium et spes]]'', w [[dekret|dekrecie]] ''[[Unitatis redintegratio]]'' i w [[deklaracja|deklaracji]] ''[[Nostra aetate]]'' oraz rozwijanej w nauczaniu papieskim, szczególnie w encyklice papieża Jana Pawła II ''[[Ut unum sint]]''. Stanowczo przeciwstawiając się poglądom relatywistycznym, Deklaracja przypomina, że:
* objawienie Chrystusa zawiera jedyną i pełną (całą) prawdę o Bogu,
Linia 19:
W konsekwencji Deklaracja podtrzymuje naukę, że jedyną drogą do zbawienia jest uczestnictwo w Kościele Chrystusa, wobec czego Kościół ma obowiązek głoszenia słowa Bożego. Deklaracja mówi, że "istnieje (...) jeden Kościół Chrystusowy, który trwa w [[Kościół Katolicki|Kościele katolickim]] rządzonym przez Następcę [[Piotr Apostoł|Piotra]] i przez biskupów w łączności z nim".
== Reakcje ==
▲Tak więc zasadniczym celem Deklaracji ''Dominus Iesus'' jest przeciwstawienie się współczesnym tendencjom relatywizującym wiarę chrześcijańską, uważającym ją tylko za jedną z równorzędnych prawd o Bogu, a w konsekwencji tylko za jedną z dróg do zbawienia. Następująco podsumował to ks. [[Adam Boniecki (ksiądz)|Adam Boniecki]] [[marianie|MIC]]: "Kościół wyraża swą niezłomną wiarę, że Bóg ostatecznie objawił się w Nim i w Nim wszystkich zbawia. Nie, że zbawienie jest zarezerwowane tylko dla chrześcijan." Inne zagadnienia i aspekty Objawienia zostały w Deklaracji poruszone tylko marginalnie. W szczególności zostały przytoczone wyjątki z dokumentów soborowych dotyczących [[ruch ekumeniczny|ruchu ekumenicznego]] i stosunku do innych religii, znane od kilkudziesięciu lat.
▲Deklaracja wywołała spore kontrowersje wśród interpretatorów. Według niektórych stanowi ona rozwinięcie II Soboru Watykańskiego, według innych – całkowite,
▲Powszechne przyjęcie Deklaracji okazało się inne, niż zamierzone - Deklaracja została nagłośniona przez środki masowego przekazu jako akt dotyczący przede wszystkim stosunków Kościoła katolickiego z innymi wyznaniami i [[religia]]mi. Tak rozumiana Deklaracja spotkała się ze
Także przedstawiciele religii niechrześcijańskich, wyrażali obawę, że z deklaracja ukazuje dialog z nimi jedynie jako element akcji ewangelizacyjnej. Wskazywali oni szczególnie następujący fragment:
▲{{cytat|Sprzeciwia się więc wierze Kościoła teza o ograniczonym, niekompletnym i niedoskonałym charakterze objawienia Jezusa Chrystusa, które rzekomo znajduje uzupełnienie w objawieniu zawartym w innych religiach. Najgłębszym uzasadnieniem tej tezy miałby być fakt, że prawda o Bogu nie może jakoby zostać pojęta i wyrażona w swej całości i pełni przez żadną historyczną religię, a więc także przez chrześcijaństwo, a nawet przez Jezusa Chrystusa.}}
* [http://www.tygodnik.com.pl/kontrapunkt/43/ Komentarze polskich teologów rzymskokatolickich do Deklaracji]
* [http://www.jezuici.pl/iss/vaticana/txt/Dominus_Iesus.htm Tekst Deklaracji po polsku]
| |||