Nicefor I (cesarz bizantyński): Różnice pomiędzy wersjami

Był patrycjuszem z [[Seleucja|Seleucji]], jego rodzina miała [[arabowie|arabskie]] korzenie. Cesarzowa Irena mianowała go ministrem finansów (''logothetēs tou genikou''). Z pomocą innych patrycjuszy i [[eunuch]]ów udało mu się zdetronizować i wygnać Irenę. Dokładnie [[31 października]] [[802]] został wybrany kolejnym cesarzem. W grudniu [[803]] koronował swojego syna Staurakiosa na współcesarza. Michał I Rangabeusz był słabym władcą. Odznaczał się dobrotliwością i niezdecydowaniem, nie miał ani trochę odwagi osobistej, ani talentu wojskowego. Zmienił politykę Nicefora w stosunku do cesarstwa zachodniego. W roku 812 bizantyńskie poselstwo przywiozło do stolicy państwa Franków Akwirzganu ważny dokument. Zawierał on oficjalne uznanie tytułu władcy Franków. Król Karol został uznany cesarzem, lecz tytuł cesarza rzymskiego został zarezerwowany dla władcy bizantyńskiego. Michał doszedł do wniosku, że zagrożenie frankijskie jest zbyt duże, jeśli ma się jeszcze jednego wroga Bułgarów. Krum zająl bizantyńskie miasta nad Morzem Czarnym: Deweltos i ważny port Mesembrię. W listopadzie 812 roku Krum chciał pokoju, lecz Michał odmówił. W polityce Michał radził się mnicha i teologa Teodora Studyty.