FIM-92 Stinger: Różnice pomiędzy wersjami

Pojawienie się na polu walki Stingerów znalazło odbicie w wielkości strat ponoszonych przez radzieckie lotnictwo. Były to jednak liczby bezwzględne – ilość przeprowadzanych ataków nie szła w parze z ich skutecznością. Przed użyciem Stingerów, w 1984 roku odnotowano 60 ataków rakietowych, w wyniku których zestrzelonych zostało 10 maszyn (16% skuteczności). W [[1985]] było to 140 ataków i 15 zestrzeleń (niecałe 11 % skuteczności). Kiedy pod koniec [[1986]] pojawiły się Stingery, odnotowano wprawdzie aż 600 ataków i znaczny wzrost strat radzieckich (100 maszyn), ale stanowiło zaledwie 16 % skuteczności.<ref>Steven J. Zaloga, ''Berety z gwiazdami. Radzieckie wojska powietrznodesantowe'', Warszawa 2003.</ref> Pytanie czy Stinger wpłynął na losy wojny w Afganistanie poprzez swoją jakość czy po prostu ilość w jakiej był dostarczany, do dziś dnia pozostaje otwarte.

 

 

Zdaniem wielu ekspertów, jedną z głównych przyczyn niepowodzeń radzieckich w Afganistanie były wysokie straty w ludziach i sprzęcie, których powodem było m. in. posiadanie przez [[mudżahedini|mudżahedinów]] broni przeciwlotniczej w postaci Stingerów. Możliwość stosunkowo skutecznego atakowania celów powietrznych była do końca działań bojowych poważnym atutem partyzantów. Wczesną jesienią [[1986]], tuż przed pojawieniem się Stingerów, wojna wydawała się pogrążać w impasie. Wielu zachodnich analityków uważało, że zwycięstwo jest poza zasięgiem mudżahedinów. Lecz po otrzymaniu Stingerów partyzanci odzyskali inicjatywę taktyczną, co w dużym stopniu miało wpływ na bieg wojny.