Wielka akcja deportacyjna w getcie warszawskim: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa linków |
m poprawa linków |
||
Linia 7:
{{Cytat|''Do tego dnia, bez względu na to jak źle było, mieszkańcy getta czuli, że ich codzienne życie, same podstawy ich istnienia, oparte są na czymś ustabilizowanym i trwałym... 18 kwietnia podstawy życia w getcie zaczęły ludziom umykać spod stóp. Wszyscy zrozumieli, że getto miało być zlikwidowane, ale nikt nie zdawał sobie sprawy, że cała ludność, miała umrzeć.'' - [[Marek Edelman]]}}
[[22 lipca]] [[1942]] roku [[Schutzstaffel|SS]] dowodzone przez "Komisarza przesiedleń" SS-Sturmbannführera [[Hermann Höfle|Hermanna Höfle]] spotkał się z kolegium żydowskiego [[Judenrat]]u i poinformował jego lidera, [[Adam Czerniaków|Adama Czerniakowa]], o "przesiedleniu na wschód". Czerniaków – którego głos liczył się wśród społeczności żydowskiej – popełnił samobójstwo w momencie, gdy odkrył zdradzieckie zamiary hitlerowców. Natychmiast został zastąpiony przez Marca Lichtenbauma. Pozostała część mieszkańców Getta nie była poinformowana o prawdziwym stanie rzeczy. Do końca roku [[1942]] stało się jednak jasne, że deportacje nie mają na celu przesiedlenie lecz [[Ludobójstwo|eksterminację]].
Podczas dwóch miesięcy, latem [[1942]] roku około 254 tysiące osób zostało deportowanych z Getta do Treblinki, gdzie dokonano na nich masowych egzekucji (niektóre źródła podają liczbę 300 tys. osób). Trudno jest porównać działania z lata 1942 z ostateczną likwidacją Getta wiosną następnego roku, kiedy to śmierć poniosło około pięć razy mniej osób, niż podczas Grossaktion. Wydarzenia z 1942 roku bywają często przysłonięte okrytym sławą bohaterskim powstaniem w Getcie, jednak to Grossaktion z 1942 roku miało decydujący wpływ na wyniszczenie ludności żydowskiej mieszkającej na terenie Warszawy.
| |||