'''Teofrast z Eresos''' ([[grekaJęzyk grecki|gr]]. {{grc|Θεόφραστος}} ''Theophrastos''), (ok. [[370 p.n.e.|370]]-[[287 p.n.e.]]), grecki uczony i [[Filozofia|filozof]]. Uczeń i przyjaciel [[Arystoteles]]a, w latach [[322 p.n.e.|322]]- [[287 p.n.e.]], jako jego następca, był scholarchą [[LikejonLykeion]]u w szkole perypatetyków. Był nauczycielem [[Demetriusz z Faleronu|Demetriusza z Faleronu]]. W swoich badaniach Teofrast skupiał się na filozofii przyrody, a w związku z tym rozbudował metodę obserwacji i stosował ją w badaniach [[biologia|biologicznych]], [[medycyna|medycznych]], [[meteorologia|meteorologicznych]], jak również w rozważaniach [[charakterologia|charakterologicznych]] (w ''Charakterach'' przedstawił 30 portretów literackich przedstawiających typowe wady ludzkie) i etycznych. Pozostawił też prace z dziedziny m.in. filozofii, fizyki, mineralogii, historii, prawa i psychologii.
Dzięki głębokim studiom nad [[systematykaSystematyka (biologia)organizmów|systematyką]], [[morfologia|morfologią]], [[geografia|geografią]] i [[fizjologia|fizjologią]] [[Rośliny|roślin]] wniósł epokowy wkład do biologii – sformułował różnice między światem zwierzęcym i roślinnym, wprowadził podział świata roślinnego (utrzymany do XVI w.) na 4 grupy, opisał około 500 gatunków roślin, podał sposoby ich rozmnażania i ich użytkowanie w różnych dziedzinach życia, opisał pobudliwość roślin oraz wyodrębnił z budowy roślin: korzeń, łodygę i liście. Jest autorem najwybitniejszych starożytnych dzieł w dziedzinie botaniki, znanych w przekładach łacińskich: ''Historia plantarum'' (9 ksiąg) i ''De causis plantarum'' (6 ksiąg). Za swoje osiągnięcia zyskał miano ojca [[botanika|botaniki]]. Uważany jest też za prekursora ekologii i geografii roślin.
Badania Teofrasta w dziedzinie historii filozofii stały się podstawą późniejszej [[doksografia|doksografii]].
