Bitwa nad Blood River: Różnice pomiędzy wersjami

Grupa około 470 Burów[[Voortrekker|Voortrekkerów]], pod przywództwem [[Andries Pretorius|Andriesa Pretoriusa]], poruszająca się w taborze z wozów stoczyła walkę z liczącą od dziesięciu do dwudziestu tysięcy ludzi armią króla Zulusów [[Dingane]] dowodzoną przez Dambuza i Ndlela kaSompisi. W dniu 15 grudnia [[1838]] r. Burowie otrzymali informację o zbliżających się dużych siłach Zulusów. Pretorius wybrał doskonałe miejsce w pobliżu brzegów Krwawej Rzeki (zwanej wtedy Ncome), gdzie wozy zostały połączone w obronny [[Szyk wozowy taborytów|tabor]]. Pomimo mgieł unoszących się wieczorem, następny dzień był przejrzysty.

Przed bitwą Burowie złożyli przysięgę Bogu, że w wypadku zwycięstwa zbudują kościół i będą obchodzić ten dzień jako święto. W trakcie bitwy Zulusi ponawiali nieskuteczne ataki na tabor do momentu, gdy Pretorius nakazał grupie jeźdźców, by zaatakowali Zulusów w otwartym polu. W czasie walki Pretorius został ranny w lewą rękę. Zwycięstwo Burowie zawdzięczali w dużym stopniu karabinom i przynajmniej jednemu lekkiemu działu używanym przeciwko uzbrojonym we włócznie Zulusom. Ponadto byli przygotowani do walki w dobrze umocnionym taborze i mieli wysokie morale. W wynikustarciu tegorannych zostało zaledwie trzech Burów zostało rannych, a żaden nie zginął. Po stronie Zulusów straty wyniosły ponad trzy tysiące zabitych, liczba rannych nie jest znana.

Bitwa nad Blood River obok [[Wielki Trek|Wielkiego Treku]] stała się jednym z najważniejszych mitów afrykanerskiego nacjonalizmu. W opinii Afrykanerów stanowiła niezbity dowód działania [[Opatrzność|Opatrzności]].

W okresie apartheidu 16 grudnia był obchodzony jako najwiekszegłówne święto państwowe pod nazwą Dnia Przysięgi ([[afrikaans|afr.]] ''Geloftedag'' lub jako Dzień Dingane (''Dingaansdag'').