Barberini: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Barbreini Antonio.jpg|thumb|left|230px|Kardynał Antonio Barberini]]

Za czasów Urbana VIII konsekrowano nową [[Bazylika św. Piotra na Watykanie|Bazylikę Watykańską]] (18 listopada 1626). Jednakże sposób, w jaki doprowadził on budowę Bazyliki do końca, budził kontrowersje, albowiem rozkazał wykorzystać w tym celu materiały z antycznych rzymskich budowli, zwłaszcza [[Panteon]]u. Anonimowy krytyk tego bezceremonialnego plądrowania pomników antyku skomentował to słynnym do dziś powiedzeniem ''Quod non fecerunt barbari, fecerunt Barberini'' ("Czego nie zniszczyli barbarzyńcy, zniszczyli Barberini").

Ród Barberini w ciągu 21 lat rządów Urbana VIII dorobił się dużej klienteli, a znaczna część kardynałów i urzędników zawdzięczała im swoje kariery. Jednocześnie jednak chciwość i arogancja papieskich bratanków przysporzyły im wielu wrogów. W celu realizacji rodowych inwestycji Urban VIII wielokrotnie nakładał dodatkowe podatki na ludność Państwa Kościelnego, w tym na towary pierwszej potrzeby. Dążenia Taddeo Barberiniego do uzyskania własnego, niezależnego księstwa w Italii doprowadziły do wybuchu katastrofalnej w skutkach [[Pierwsza wojna o Castro|wojny o Castro]] (1642–1644). Spustoszenia, jakich doznało Państwo Kościelne w połączeniu z oskarżeniami braci Antonio i Taddeo Barberini o defraudację funduszy wojennych spowodowały, że starzejący się papież i jego krewni stali się powszechnie znienawidzeni. Ponadto profrancuska polityka papieża i jego bratanków zniechęciła do nich Hiszpanię i Austrię, które dysponowały silnym stronnictwem w Rzymie.

 

== Późniejsze losy ==

 

76-letni Urban VIII zmarł 29 lipca 1644, pozostawiając finanse papiestwa w opłakanym stanie. Jego bratankowie Francesco i Antonio weszli na [[konklawe 1644|konklawe]] jako przywódcy najsilniejszej liczebnie frakcji, nie zdołali jednak ani przeforsować swojego kandydata, ani nawet uzyskać dla siebie rzeczywistych gwarancji bezkarności za popełnione nadużycia. Wybrany wówczas papież [[Innocenty X]] dość szybko wycofał się z poczynionych im obietnic i wszczął śledztwo w sprawie pochodzenia ich majątku. Antonio, Francesco i Taddeo wraz ze swymi dziećmi uciekli do Paryża pod opiekę kardynała [[Jules Mazarin|Mazarin]] (przełom 1645/46). W tym czasie na rozkaz Innocentego X dokonano sekwestracji ich majątku w Rzymie. 24 listopada 1647 w Paryżu zmarł zaledwie 44-letni książę Taddeo.

Dzięki protekcji kardynała Mazarin, a także mediacji [[Olimpia Maidalchini|Olimpii Maidalchini]], bratowej Innocentego X, stopniowo doszło do pojednania braci z nowym papieżem. Już w 1648 śledztwo zawieszono, a do Rzymu powrócił kardynał Francesco. Pięć lat później nastąpiło pełne pojednanie, dzięki czemu do Rzymu powrócił też Antonio wraz z dziećmi księcia Taddeo. W ciągu następnych kilku lat Barberini odzyskali swój majątek. Najstarszy syn Taddea, Carlo, w 1653 został kardynałem, a jego młodszy brat Maffeo odzyskał tytuł księcia Palestriny i ożenił się z Olimpią Giustiniani, wnuczką Olimpii Maidalchini i krewną Innocentego X. Z kolei ich siostra Lucrezia w 1654 wyszła za księcia Modeny Francesco d'Este.

 

Pomimo odzyskania większości bogactw rodzina Barberini nie odzyskała już nigdy dawnego znaczenia. Nierealne okazały się snute wraz z Olimpią Maidalchini plany osadzenia księcia Maffeo na tronie królewskim Neapolu, po uprzednim wypędzeniu stamtąd Hiszpanów. Spośród piątki jego dzieci dwie córki (Costanza i Camilla) wyszły za hiszpańskich grandów [[Francesco Caetani]]ego i [[Carlo Borromeo-Arese]], natomiast najstarszy syn Francesco został w 1690 kardynałem. Tytuł książęcy przeszedł na młodszego syna Urbano, który mimo trzech małżeństw zmarł w 1722 bez męskiego potomka z prawego łoża. W 1738 zmarł kardynał Francesco, ostatni męski przedstawiciel rodu. Majątek Barberinich odziedziczyło jedyne legalne dziecko Urbano, które go przeżyło – córka Cornelia Costanza (1716–1797). Dzięki jej małżeństwu z księciem Carbognano [[Giulio Cesare Colonna di Sciarra]] nazwisko i majątek rodowy Barberinich przeszły do rodziny Colonnów.

 

 

==Związki z Polską==

 

Kardynał [[Carlo Barberini]] od 1681 do śmierci w 1704 pełnił w Kurii Rzymskiej funkcję [[Kardynał-protektor|kardynała-protektora]] Królestwa Polskiego i utrzymywał szczególnie przyjazne stosunki z królem [[Jan III Sobieski|Janem III Sobieskim]]. W archiwum rodowym Barberinich znajduje się bogata korespondencja kardynała z tym królem i innymi dygnitarzami Rzeczypospolitej.