Wersja z 16:56, 8 paź 2010 edytuj ZéroBot (dyskusja \| edycje) 283 714 edycji m robot dodaje: an:Longobardos ← poprzednia edycja		Wersja z 14:06, 30 paź 2010 edytuj anuluj edycję Delta 51 (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 85 770 edycji m WP:SK, ilustracje, commons następna edycja →
Linia 1: [[Plik:Iron Crown.JPG\|thumb\|250px\|[[Żelazna korona]] Longobardów]] [[Plik:Alboin's Italy.svg\|thumb\|250px\|Państwo Longobardów w dniu śmierci [[Alboin]]a, 572 r. (kolor błękitny)]] '''Longobardowie''', Langobardowie ([[łacina\|łac.]] ''Langobardi'', starsza nazwa ''Wannilowie'') – lud zachodniogermański. Ich nazwa pochodzi od łac. ''longa barba'' czyli długa broda, gdyż w przeciwieństwie do romańskiej ludności [[Italia\|Italii]] nosili właśnie długie, barbarzyńskie brody. Inna wersja pochodzenia nazwy ''Długobrodzi'', przytoczona przez [[Paweł Diakon\|Pawła Diakona]], mówi, że przed walką z [[Wandalowie\|Wandalami]] [[Wannilowie-Longobardowie]] użyli podstępu, który miał zwiększyć ich pozorną liczebną przewagę. Ich ówcześni wodzowie – [[Ibor]] i [[Agio]] – nakazali kobietom przebrać się za wojowników, rozpuścić włosy i spiąć je w taki sposób, by przypominały brody. Linia 20 ⟶ 23: Po dziesięcioletnim bezkrólewiu starszyzna plemienna dostrzegła nieskuteczność działania bez obranego wodza. Dlatego też w roku [[584]] syn ostatnio obranego władcy [[Klef]]a, [[Autaris]], otrzymał koronę z rąk "rady starszych". W rzeczywistości władza króla longobardzkiego pozostawała ograniczona. Książęta panujący w [[Spoleto]] oraz w Benewencie nie uznawali zwierzchnictwa króla i w praktyce ich niezależność była niezagrożona. Co więcej, tereny te zabezpieczał od części głównej państwa pas ziemi należący do [[Egzarchat Rawenny\|Egzarchatu Raweńskiego]], którego słabość pozwalała ustabilizować się nowemu organizmowi państwowemu na Półwyspie. Kolejny król longobardzki, [[Autaris]], ożenił się z księżniczką bawarską [[Teudelinda\|Teudelindą]]. Po śmierci tego pierwszego [[Teudelind~~\|Teudelinda~~]]a wyszła za mąż za następcę Autarisa, [[Agilulf]]a. Pomimo sojuszu bawarsko-longobardzkiego [[Frankowie]] zmusili Longobardów do płacenia trybutu. Natomiast za sukces Cesarstwa można było uznać pokój zawarty z królem [[Agiulf\|Agilulfem]], który przyniósł wyczekiwane odprężenie na Półwyspie. Wtedy to też papież [[Grzegorz I]] zdobył sławę w pertraktacjach z najeźdźcami i chroniąc [[Rzym]] przed splądrowaniem i zniszczeniem zwiększył prestiż papiestwa wśród mieszkańców Wiecznego Miasta. W rzeczywistości rządy Autarisa oraz Agilulfa w niewielkim stopniu zmieniły sytuację na Półwyspie, gdyż południowi książęta nadal nie uznawali ich władzy. Ich ostatni król, [[Dezyderiusz (król Longobardów)\|Dezyderiusz]], w [[774]] r. został pokonany i zdetronizowany przez [[Karol Wielki\|Karola Wielkiego]], który sam przyjął tytuł króla Longobardów i koronował się longobardzką [[żelazna korona\|żelazną koroną]]. Niektórzy królowie wschodniofrankijscy, potomkowie Karola Wielkiego, używali tytułu "król Franków i Longobardów". Linia 27 ⟶ 30: == Zobacz też == {{commonscat\|Lombards}} * [[Germanie]] * [[plemiona germańskie]] Linia 34 ⟶ 38: == Źródła == * [[Benedykt Zientara]] ''Świt narodów europejskich. Powstawanie świadomości narodowej na obszarze Europy pokarolińskiej'', Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1985, ISBN 83-06-01158-9 [[Kategoria:Longobardowie\|* ]] {{link FA\|it}}

Longobardowie: Różnice pomiędzy wersjami