Johanne Philippine Nathusius: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Photo johanna nathusius 1.JPG|thumb|Johanne Nathusius, obraz olejny namalowany przez [[Susanne von Nathusius]] (1850–1929) w 1905 r., z okazji inauguracji ''Johannenhof'' - część dzisiejszych ''Neinstedter Anstalten''<ref>Matthias Puhle, ''Die Seele möchte fliegen. Ein Frauenleben zwischen Anpassung und Aufbruch. (S. 109)</ref>]]

Już w wieku 14 lat, jeszcze w Althaldensleben, Johanne Nathusius zaczęła troszczyć się o potrzebujących. Opiekowała się dziewczętami ze szkoły szycia i dziewiarstwa. Zaangażowała się też w założony przez jej brata [[Philipp Engelhard von Nathusius|Philippa von Nathusius]] (1815–1872) Dom Pomocy dla Dziewcząt, przeznaczony na schronienie dla osieroconych i zaniedbanych dziewcząt. Coraz bardziej interesował ją także los osób niepełnosprawnych umysłowo. Jej brat Phillip zwrócił uwagę jednemu z proboszczów [[Wilhelm Löhe|Wilhelmowi Löhe]] ([[1808]]–[[1872]]), prekursorowi Ruchu Diakonalnego w [[Niemcy|Niemczech]], na potrzebę utworzenia placówki w [[Bawaria|Bawarii]].

W 1858 r., dla prowincji Sachsen, Johanne zarządziła spis dzieci ułomnych w wieku od 6 do 12 lat. Wynik spisu został przedstawiony pruskiemu parlamentowi tej prowincji przez dwóch braci Johanny. Spis zawierał również wniosek opisujący możliwość poprawy przyszłego losu tych dzieci. Johanne Nathusius jako jedna z pierwszych zwróciła uwagę na zaniedbanie socjalne osób niepełnosprawnych w [[PrusyKrólestwo Prus|Prusach]]. Dla tych osób nie istniały wówczas żadne izby przyjęć w placówkach. Żyli przeważnie w swoich rodzinach, które pozostawały bezradne wobec ich problemów. Nadzieja Johanny na to, że państwo obejmie opieką niepełnosprawnych i stworzy odpowiednie Ośrodki Opiekuńczo - Wychowawcze nie spełniła się jednak. Parlament krajowy uznał się za niewładny w tej sprawie. Wówczas Johanne, w myśl własnych słów: “skoro parlament zawiódł, jest to więc nasze zadanie“, sama postanowiła objąć opieką osoby niepełnosprawne mieszkające w ówczesnej [[Saksonia|Saksonii]].

[[plikPlik:Elisabethstift 1.jpg|thumb|Elisabethstift, część stalorytu ''Neinstedt am Harz'' Ernsta Bollmanna, 1863]]

Już 15 października 1850 r. brat Johanny - Philipp von Nathusius, założył w nabytym przez niego majątku w Neinsted tprzytułek dla chłopców oraz ''Dom Braci'' (''Brüderhaus''), który przyjmował wychowanków potrzebujących pomocy . Johanne także postanowiła zbudować przytułek dla niepełnosprawnych w Neinstedt. Po wielu próbawch zdecydowała się w końcu nabyć z własnych środków dom rolniczy na dużym – odpowiadającym jej wymaganiom – obszarze gruntu w miejscowości Neinstadt. Po przebudowie i wyposażeniu dnia 3 stycznia 1861 r. nowy dom dla niepełnosprawnych chłopców został otwarty.Założycielka nie chciała aby jej placówka nazywana była Instytucją dla Upośledzonych. Wówczas zmarł bardzo ceniony przez Johannę król [[Fryderyk Wilhelm IV Pruski|Fryderyk Wilhelm IV]] (1795–1861), jego żona – wdowa [[Elżbieta Ludwika Wittelsbach|Elżbieta]] (1801–1873), która bardzo angażowała się w działalność na cele dobroczynne, została poproszona przez Johannę, aby zechciała nadać przytułkowi swoje imię. Wdowa dała po roku swoją zgodę i została patronką i protektorką Fundacji Elżbiety Elisabethstifte. W pierwszym roku mieszkało tam 15 dzieci. Ten pierwszy dość mały budynek był punktem wyjścia dla pracy z niepełnosprawnymi w Instytucji w Neinstadt, która została założona jako prywatne dzieło charytatywne , a jest dziś jedną z największych instytucji dla niepełnosprawnych diakonatu ewangelickiego w Niemczech. Ten pierwotny budynek ''Fundacji Elżbiety'' (''Elisabethstift'') był w następnych dziesięcioleciach wielokrotnie przebudowywany i powiększany tak, że obecnie w niczym nie przypomnina budynku założycielskiego (który pokazuje zdjęcie obok). Podczas gdy bracia Joanny - [[August von Nathusius]] (1818–1884), posiadacz dóbr w Meyendorf i Philipp von Nathusius wówczas dziekan Lindenhof, pełnili oficjalny urząd jako przedstawiciele ''Fundacji Elżbiety'', Johanna swoją osobowością kształtowała życie w fundacji. Oraganizowała także przebieg dnia i prowadziła księgi rachunkowe. Po śmierci brata Philippa w 1873 r. sama została mianowana na członka przedstawicielskiego. Aż do jej śmierci w 1885 r. w rzeczywistości ona kierowała całą fundacją.

W 1863 r. Johanne Nathusius zdołała przekonać przyjaciółkę królowej wdowy - Adolphine von Bonin, aby jej ojciec Herrmann von Bonin w 1844 r. wzniósł zamek Detzel (w Haldensleben) i przekazał go w prezencie fundacji. W tym budynku został urządzony kolejny zakład - Dom Opieki Zamku Detzel dla upośledzonych umysłowo dziewczynek i przyłączony do Fundacji Elisabeth. W 1865 r. został założony Azyl Boskiej Pomocy i również połączony z [[Fundacjią Elzbietą]]. W roku 1877 Johanne nabyła dawną fabrykę cukru i przebudowała na przytułek dla potrzebujących – Zakład dla Upośledzonych - Pomoc Krzyża (Kreuzhilfe) w [[Powiat Quedlinburg|Thale]]. W 1884 r. została w końcu otwarta instytucjia dla epileptyków – przytułek Gnadenthal (również w Thale). W 1883 r. przy Pomocy Krzyża w Thale została oddana do użytku kaplica, do której wyposażenia czynnie przyczyniła się Johanna. W chwili śmierci Johanny Nathusius w 1885 r. mieściło się w przytułku ponad 400 podopiecznych. W 1906 r. już 20 lat po śmierci założycielki, w Neinstedt oddano do użytku nowowybudowany zakład Johannenhof, w którym umieszczano niepełnosprawnych i upośledzonych umysłowo. Do śmierci Johanny jej własnością były założone przez nią budynki. Potem przeszły one w ręcę ''Fundacji Elizabeth''.

Dużo większe znaczenie od wkład Johanny w pomoc niepełnosprawnym,miało dziś jeszcze naśladowane , kompleksowe udzilanie wsparcia i pomocy niepełnosprawnym w przeciwieństwie do dawniej istniejącej „struktury niepełnosprawnych“ . Johanny nie satysfakcjonowało wyłącznie opiekowanie się ludźmi upośledzonymi, znajdującymi się w jej ośrodku. Potrzebujący opieki powinni zawsze być traktowani jak ludzie, którym należy umożliwić odpowiednie życie. Nieustannie wymaga to, indywidualnego, rozsądnego i odpowiedniego zajmowania się niepełnosprawnością, na którą się napotyka. Jej starania uważane są za przełomowe w dziedzinie praw niepwłnosprawnych , zapoczątkowały one pedagogikę, która się później wyodrębniła w specjalistycznych warsztatach i szkołach pomocy dla niepełnosprawnych umysłowo. Ukształtowana przez zaangażowanie religijne brata Philippa i jego małżonki [[Marie Nathusius]] (1817–1857), przyjęła tych, którzy byli chorzy i upośledzeni i stali na skrajnych obrzeżach społeczeństwa, jako prawdziwie ukochane przez Boga istoty i nadała sens ich życiu poprzez wspólnotę, elementarne, wykształcenie, i zajmowanie się nimi oraz próbę wspierania.

Johanne Nathusius posiadała talent malarski. Różnorakie podróże od połowy 1846 r. po Niemczech, Szwajcarii i Włoszech miały na celu poszerzać jej artystyczne wykształcenie. W następnych latach stworzyła 28 namalowanych w oleju dzieł – o treści symbolicznej, etymologicznej, kwiatowej i roślinnej. Dla objaśnienia stworzyła książkę , w której dzieła te zostały opublikowane w 1868 r. przez lipskie wydawnictwo. Stworzyła też podstawy nauczania dla mieszkańców fundacji, a także obrazy dużego formatu do kaplicy Pomocy Krzyża w Thale i w Stołówce Fundacji Elżbiety w Neinstedt. W 1859 r. uczestniczyła także w malowaniu ( farba olejna na tablicach drewnianych), kościoła symultanicznego w Althaldensleben, założonego przez jej ojca.