Franciszek II Burbon: Różnice pomiędzy wersjami

Syn i następca [[Ferdynand II Burbon-Sycylijski|Ferdynanda II Burbona]], oraz jego żony [[Maria Krystyna Sabaudzka|Marii Krystyny Sabaudzkiej]]. Franciszek II był ostatnim królem Neapolu z dynastii [[Burbonowie|Burbonów]]. Rodzice zaniedbali jego edukację, a dorosły Franciszek okazał się człowiekiem słabego charakteru, podatnym na wpływy jego macochy - [[Maria Teresa Habsburg (1816-1867)|Marii Teresy Habsburg]], arcyksiężniczki [[austria]]ckiej, księży i stronnictwa reakcyjnego na dworze sycylijskim.

 

 

== Tron ==

Franciszek odziedziczył tron po śmierci swojego ojca ([[22 maja]] [[1859]]). Od razu mianował on premierem [[Carlo Filangieri]] - ten zdając sobie sprawę ze znaczenia kolejnych zwycięstw armii [[Francja|francusko]]-[[Piedmont|piemonckiej]] w [[Lombardia|Lombardii]], doradził Franciszkowi zaakceptowanie przymierza z [[Sardynia|Sardynią]] (proponowanego przez [[Camillo Cavour]]a). Cavour zaproponował podzielenie ziemi papieskich między Sardynię i Sycylię, jednak król odmówił zawarcia tego przymierza, ponieważ według niego było to świętokradztwo. Filangieri natomiast mocno popierał projekt konstytucji, mówił, że tylko ona może uratować dynastię. Król odmówił ponownie i premier podał się do dymisji.

 

== Problemy ==

W [[Kalabria|Kalabrii]] i na [[Sycylia|Sycylii]] rewolucyjne partie ciągle spiskowały, żeby obalić Franciszka, a [[Giuseppe Garibaldi]] przygotowywał swoją wyprawę na południe. Spiski na Sycylii zostały wykryte, a spiskowcy surowo ukarani, ale [[Rosalino Pilo]] i [[Francesco Crispi]] zorganizowali powstanie, które wykorzystał Garibaldi. W maju [[1860]] wylądował on w miejscowości [[Marsala]], razem ze słynnym tysiącem czerwonych koszul. Opanowanie Sycylii zajęło Garibaldiemu kilka dni przy minimalnych stratach własnych. Ludność wyspy wiwatowała na jego cześć.

Te wydarzenia wreszcie przestraszyły Franciszka, który zgodził się na uchwalenie konstytucji, ale to z kolei spowodowało rozruchy w Neapolu i dymisje kolejnych ministrów. Nowym premierem został [[Liborio Romano]]. Dezintegracja armii i marynarki, spowodowała apatię społeczeństwa. Cavour wysłał jeden z piemonckich oddziałów na granicę, żeby obserwował dalszy rozwój zdarzeń. Garibaldi przekroczył [[Cieśnina Mesyńska|cieśninę mesyńską]] i kierował się na północ, wszędzie przyjmowano go jak wyzwoliciela. Wreszcie po długich wahaniach, na apel samego Garibaldiego i po naradzie z Romano, Franciszek opuścił Neapol ([[6 września]]). Towarzyszyła mu żona Maria Zofia, dwór i dyplomaci (oprócz francuskich i angielskich), wszyscy udali się morzem do [[Gaeta|Geaty]], gdzie stacjonowała większa część armii. Następnego dnia Garibaldi wkroczył do Neapolu i został tam entuzjastycznie przywitany, później powołał prowizoryczny rząd.