Prałatura składa się z [[kapłan]]ów i [[diakon]]ów, a na jej czele stoi [[prałat]], który może ale nie musi być [[biskup]]em. Zadania i funkcjonowanie prałatury są określone przez [[statut]]y, które nadaje [[Stolica Apostolska]].
Na podstawie umowy zawartej z prałaturą, [[wierny|wierni]] mogą się poświęcić jej dziełom apostolskim, nie przestają jednak należeć do swoich [[kościół partykularny|Kościołów partykularnych]]. Współpracując w ten sposób z prałaturą mogą także pogłębiać swoją formację chrześcijańską, zobowiązując się równocześnie do wypełniania obowiązków określonych w statucie i prawie prałatury.
[[Sobór Watykański II|Sobór watykański II]] (1962-65), przewidział formę prawną dla tzw. prałatur personalnych (osobowych): ''Gdzie zaś wymagałyby tego racje apostolstwa, należy ułatwić nie tylko lepsze rozmieszczenie prezbiterów, lecz także trzeba zorganizować specjalne dzieła duszpasterskie dla różnych grup społecznych w jakimś kraju lub narodzie czy w jakiejkolwiek części świata. W tym celu można zatem z pożytkiem utworzyć jakieś seminaria międzynarodowe, specjalne diecezje lub prałatury osobowe i inne tego rodzaju instytucje'' (Sobór Watykański II, Dekret o posłudze i życiu prezbiterów, 10).
Aktualnie jedyną prałaturą personalną w Kościele katolickim jest [[Opus Dei#Opus Dei jako prałatura|Opus Dei]], powołana w [[1928]]1982 r. na mocy [[konstytucja apostolska|konstytucji apostolskiej]] [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]] ''[[Ut sit]]''. Podlega ona [[Kongregacja ds. Biskupów|Kongregacji ds. Biskupów]].
