Hałda: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne
m drobne techniczne
Linia 7:
Na nowo usypywanych hałdach, za pomocą nowych metod, [[skała płonna]] jest lepiej odsiana od pozostałości węgla, wysypywany materiał zostaje sprasowany, działalności te zabezpieczają przed [[samozapłon]]em, występującym na starych hałdach. Obecnie prowadzi się działania prowadzące do uzyskania [[gleba|gleby]] (czasami usypuje się wierzchnią warstwę), kanałami deszczowymi odprowadza wodę chroniąc przed jej wypłukaniem. Następną czynnością jest zasianie [[trawy]], po minięciu odpowiedniego okresu hałda zostaje [[las|zalesiona]]. Hałdy nie można zalesiać od razu, bowiem korzenie drzew prowadzą do rozluźnienia i napowietrzenia materiału, co w konsekwencji zwiększa niebezpieczeństwo samozapłonu.
 
W Polsce najwięcej hałd występuje na Górnym [[Śląsk]]u (do największych zaliczają się hałdy m.in. w [[Czerwionka-Leszczyny|Czerwionce-Leszczynach]] 325 m n.p.m., [[Łaziska Górne|Łaziskach Górnych]] 389 m n.p.m. i [[Rydułtowy|Rydułtowach]] 311 m n.p.m.). Najwyższe wzniesienie w Polsce środkowej to hałda [[Góra Kamieńska]] 386 m n.p.m.
 
Hałdy - poza negatywnym znaczeniem dla środowiska - z drugiej strony stanowią siedlisko wielu gatunków roślin, w tym dużej liczby chronionych m.in. z rodz. storczykowatych.