Schronisko turystyczne na Babiej Górze: Różnice pomiędzy wersjami

O zaprojektowanie poproszono Wilhelma Schlesingera - działacza BV, który był również znakarzem [[szlak turystyczny|szlaków]] na Babią Górę. W latach [[1904]] - [[1905]] powstał solidny, jednopiętrowy murowany budynek, którego największą atrakcją była oszklona weranda z widokiem na [[Tatry]], [[Mała Fatra|Małą Fatrę]] i [[Orawa (region)|Orawę]]. Koszt budowy wyniósł 22 tysiące [[korona austro-węgierska|koron austriackich]]. W 4 pokojach na piętrze mogło nocować 20 turystów (jeden pokój przeznaczony był tylko dla pań). ObokNa schroniskaparterze znajdowałznajdowała się [[kuchnia]], pokój dla obsługi, izba gościnna dla 30 i [[weranda]] dla 20 gości oraz [[sanitariaty]]. Ponieważ w pokojach zimą było zimno i nie pomagało nawet ogrzewanie ich piecami, gospodarze obok schroniska wybudowali sobie niewielki drewniany domek gospodarzymieszkalny. Oprócz niego w pobliżu znajdowała się [[obora|obórka]] dla dwóch krów i drobiu, [[szopa (pomieszczenie gospodarcze)|szopa]], [[stacja meteorologiczna]] i niewielka [[kapliczka]]. Obiekt znajdował się po stronie [[Kraje Korony Świętego Stefana|węgierskiej]], niedaleko granicy z [[Galicja|Galicją]]. W pobliżu znajduje się nigdy nie zanikające źródło "[[Głodna Woda]]", z którego poprowadzono grawitacyjny rurociąg doprowadzający wodę dla potrzeb mieszkańców obiektu i turystów.

Uroczystego otwarcia dokonano [[11 czerwca]] [[1905]], a pierwszym gospodarzem został gajowy Jan Zosiak z [[Polhora|Polhory]], który wcześniej prowadził turystów na szczyt Babiej Góry od węgierskiej strony. Oficjalnie funkcjonowało jako ''Schlesinger-Schutzhaus''. Schronisko cieszyło się sporą popularnością wśród turystów i narciarzy, a do lat 30. XX wieku było najwyżej położonym schroniskiem na terenie [[Karpaty|Karpat]] poza [[Tatry|Tatrami]].

Polscy turyści niechętnie odwiedzali obiekt - zniechęcały wysokie, ich zdaniem, opłaty oraz język niemiecki, który był oficjalnym w budynku. Największy ruch turystyczny był od czerwca do września, zimą oraz w okresie [[Wielkanoc|Wielkanocy]] pojawiali się też narciarze.

Ruch turystyczny nieco się zmniejszył, w dodatku w lutym [[1935]] doszło do tragedii. Schronisko było źle widoczne w trudnych warunkach atmosferycznych - podczas rajdu narciarskiego 4-osobowa grupa narciarzy nie zauważyła budynku i zamarzła w śnieżycy. Obiekt [[Beskidenverein]] był solą w oku dla niektórych polskich działaczy turystycznych i to wydarzenie posłużyło za jeden z pretekstów do odebrania schroniska Niemcom, jako niekompetentnym do prowadzenia działalności w tym terenie. W dodatku o grunt pod schroniskiem upomniały się [[Lasy Państwowe]] (przed wojną Beskidenverein wydzierżawiło teren na 30 lat od tzw. państwa orawskiego) i po 5-letnim procesie sądowym w [[1938]] budynek odebrano Niemcom po wypłaceniu odpowiedniego odszkodowania (150 tys. złotych; faktycznie Beskidenverein przestał nim zarządzać już w [[1936]]).

Do wybuchu II wojny światowej funkcjonowało jako schronisko Schronisko Szczytowe "Leśnik" (prowadziła je spółdzielnia "Leśnik" ze [[Lwów|Lwowa]]). Podczas okupacji schronisko znalazło się w granicach [[Słowacja|Słowacji]] wraz z resztą dawnej polskiej [[Orawa (region)|Orawy]]. [[1 września]] [[1939]] zostało ostrzelane przez niemiecki samolot - spłonął wówczas budynek gospodarczy<ref>[http://www.andrychow.pl/modules.php?op=modload&name=Subjects&file=index&req=printpage&pageid=215 Babiogórskie schrony i schroniska]