Ludwig Windthorst: Różnice pomiędzy wersjami

Urodził się w nieszlacheckiej rodzinie katolickiej w protestanckim [[Królestwo Hanoweru|Królestwie Hanoweru]]. Po początkowych trudnościach ukończył gimnazjum w Osnabrück jako jeden z najlepszych uczniów. Studia prawnicze odbył na uniwersytecie w [[Getynga|Getyndze]] i [[Heidelberg|Heildelbergu]]<ref name=ADB>{{cytuj książkę|tytuł=Allgemeine Deutsche Biographie (ADB)|data=1910|strony=97–104|tom=55|rozdział=Windthorst, Ludwig|imię r=Felix|nazwisko r=Rachfahl|data dostępu=2011-05-22|adres rozdziału =http://www.deutsche-biographie.de/pnd118633678.html | język=de}}</ref>. Po stażu jako [[asesor]], otworzył własną kancelarię adwokacka*adwokacką. Dzięki pomocy elit katolickich uzyskał w 1848 roku urząd sędziego przy najwyższym sądzie Hanoweru z siedzibą w [[Celle (Niemcy)|Celle]].

Wybrany w roku 1849 na posła parlamentu w [[Hanower|Hanowerze]]ze piastował także urząd prezydenta sejmu, a w latach 1851-18531851–1853 i 1862-18651862–1865 urząd ministra sprawiedliwości<ref name=Bundesarchiv>{{cytuj stronę|url=http://www.bundesarchiv.de/aktenreichskanzlei/1919-1933/0011/adr/adrsz/kap1_5/para2_155.html|tytuł= Akten der Reichskanzlei. Weimarer Republik online: Windthorst, Ludwig|autor=Bundesarchiv|język=de|data dostępu=2011-05-22}}</ref>. Jako minister sprawiedliwości przeprowadził reformę organizacyjną<ref name=ADB/>. Podczas swej działalności w parlamencie hanowerskim zebrał bogate doświadczenie polityczne, uczestniczył w między innymi w pracach legislacyjnych nad kwestiami dotyczącymi podziału państwa i kościoła, w tym spraw nadzoru szkolnego, ślubów cywilnych i kwestii małżeństw mieszanych. Jako legalista stał się zwolennikiem równouprawnienia bez względu na wyznanie i narodowość. Po aneksji Królestwa Hanoweru przez Prusy w 1866 roku nie wycofał się z polityki.

Powiązania z katolicką hierarchią kościelną zapewniły mu od roku 1867 mandat poselski w okręgu wyborczym [[Meppen]] na deputowanego do sejmu pruskiego, a także [[Związek Północnoniemiecki|Związku Niemieckiego]] względnie Rzeszy Niemieckiej<ref name=Bundesarchiv/>. Był współzałożycielem partii Centrum, mającej na celu obronę praw Kościoła katolickiego oraz zwiększenie kontroli parlamentu nad władzą wykonawczą. Ze względu na swoje drobnomieszczańskie pochodzenie i stanowisko wpływowej grupy arystokratów katolickich kierował partią Centrum nie będąc nigdy jej formalnym przywódcą. Składającej się w większości z polityków katolickich partii Centrum nadał charakter frakcji ponadwyznaniowej starając się włączyć w jej szeregi posłów innych wyznań, orientacji politycznych czy grup narodowych, w tym Polaków. W okresie działalności parlamentarnej Winthorsta miały miejsce najgorętsze konflikty polityczne zjednoczonych Niemiec w tym [[Kulturkampf]]. W obronie praw Kościoła katolickiego współpracował z kołami polskimi, przede wszystkim z jej liderem [[Ferdynand Radziwiłł|Ferdynandem Radziwiłłem]]. Mimo nieustających prób rządu [[Otto von Bismarck|Bismarcka]] osłabienia wpływów partii Centrum i szczególnie jej leadera pod kierownictwemprzywódcy Windthorsta, Centrum stało się na początku lat osiemdziesiątych najsilniejszym ugrupowaniem politycznym w parlamentach niemieckich. Pomimo prawie całkowitej utraty wzroku, aż do swojej śmierci w 1891 roku Windthorst uczestniczył czynnie w życiu parlamentarnym. Cześć zmarłemu oddali oprócz rządu i parlamentu Rzeszy, przeciwnicy polityczni a także pośrednio cesarz niemiecki pozwalając m.in. na przejazd konduktu przez środkowy łuk [[Brama Brandenburska|Bramy Brandenburskiej]], zarezerwowany wyłącznie dla członków rodziny cesarskiej. Został pochowany w Kościele Najświętszej Marii Panny w Hanowerze.

Windthorst o Polakach: "Całkowicie rozumię, że Polacy zachowali w sercu przeszłość, miłość do ojczyzny, do rodziców, do historii. Byliby według mojej opinii ludźmi bez charakteru, gdyby tego nie czynili"<ref>"Stenographische Berichte über die Verhandlungen des Preußischen Hauses der Abgeordneten XVI, 28 stycznia 1886, s. 175-182175–182".</ref>.

Arcybiskup poznański i gnieźnieński [[Florian Stablewski]]: "Cześć Windthorstowi za to, że to [przyjwiązanie do języka ojczystego Polaków] czcił i rozumiał z nami! Cześć wielkiemu przyjacielowi, który nas nie opuszczał, gdy nas wszyscy opuszczali dla tego, że nasza sprawa jest sprawą sprawiedliwości, sprawą wiary"<ref>Roman Komierowski, "Koła polskie w Berlinie 1875-19001875–1900". Poznań 1905, s. 222.</ref>.

Poseł sejmu pruskiego Roman Komierowski: "My Polacy śmiało twierdzić możemy, że nie było człowieka, któryby tak szczeremi sympatyami otaczał nasz naród, jak on właśnie"<ref>Roman Komierowski, "Koła polskie w Berlinie 1875-19001875–1900". Poznań 1905, s. 201.</ref>.

Pisarz i historyk Golo Mann: "Najgenialniejszy parlamentarzysta, jakiego kiedykolwiek posiadały Niemcy"<ref>Golo Mann, "Deutsche Geschichte des 19. und 20. Jahrhunderts". Frankfurt a.M. 1958, s. 423.</ref>.

* Lech Trzeciakowski: Posłowie polscy w Berlinie 1848-19281848–1928. Warszawa 2003