Biopsja: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwszą wzmianką o przydatności diagnostycznej badania mikroskopowego patologicznych tkanek (być może przy pomocy lupy) – zwłaszcza „guzów”, „wrzodów” i „próchnicy” - jest wzmianka w pośmiertnie wydanym podręczniku niem. lekarza [[Michael Ettmüller|Michaela Ettmüllera]] (1644-1683). Jednym z najwcześniejszych dokumentów badania biopsyjnego są ryciny z 1838 autorstwa niemieckiego patologa [[Johannes Peter Müller|Johannesa Petera Müllera]] (1801-1858) ukazujące komórki [[rak piersi|raka sutka]] i innych nowotworów. Do 1858 (tj. do zbudowania [[mikrotom]]u umożliwiającego skrojenie tkanek na cienkie skrawki) stosowano raczej metody cytologiczne (rozmazy, odciski bądź miażdżenie pobranych tkanek). Ten rodzaj badań biopsyjnych stosowali pionierzy biopsji tacy jak Müller, [[Alfred Donné]] (1801-1878) (badania nad cytologią [[pochwa (anatomia człowieka)|pochwy]], wydzielin i płynów ustrojowych ), [[Rudolf Virchow]] (1821-1902), [[Hermann Lebert]] (1813-1878) (autor atlasu z 1845, zawierającego 250 rysunków komórek z różnych patologicznych wydzielin i tkanek), [[Edward Stanley]] (1793-1862) (który w 1833 wykonał pierwszą biopsję aspiracyjną guza wątroby, stwierdzając że nie był to rak), sir [[James Paget]] (1814-1899) (przedstawił w 1853 serię wykładów o zastosowaniu biopsji aspiracyjnej w rozpoznawaniu guzów). Słynny przypadek z 1887 rozpoznania przez Rudolfa Virchowa w badaniu biopsyjnym [[rak krtani|raka płaskonabłonkowego krtani]] (znany jako ''Kasierkrebs'') u następcy tronu, a następnie cesarza Fryderyka III, był oparty o badanie cytologiczne i skrawki tkankowe.

 

 

Ponowne odrodzenie metod cytologicznych wiąże się z nazwiskami rumuńskiego badacza Aurela Babésa oraz amer.-greckiego cytologa [[George Papanicolau]] (1883-1962), którzy wprowadzili badanie cytologiczne rozmazów z szyjki macicy. Wykazawszy przydatność metod cytologicznych w diagnostyce klinicznej, rozszerzono jej zakres. Nowoczesną biopsję aspiracyjną cienkoigłową jako metodę cytologiczną diagnostyki klinicznej wprowadzili głównie badacze szwedzcy, a klasyczną pracą z tej dziedziny jest opracowanie autorstwa Nilsa Söderströma, które ukazało się w 1952. Jednak pionierami tej metody w latach trzydziestych XX w. byli amerykańscy patolodzy H.E Martin i E.B. Ellis oraz F.W. Stewart. Również polscy interniści [[Tadeusz Tempka]] (1885-1974), [[Julian Aleksandrowicz]] (1908-1988) i M. Till (bardziej doceniani jako współtwórcy badania cytologicznego szpiku) oraz badacze urugwajscy, należeli do prekursorów tej metody.