W przypadku zaistnienia na stolicy biskupiej sedyswakancji (wskutek np. śmierci, rezygnacji lub przejścieprzejścia na emeryturę dotychczasowego biskupa diecezjalnego), rządy w diecezji tymczasowo przejmuje jej [[biskup pomocniczy]], a jeśli jest ich kilku, najstarszy stażem biskupim spośród nich. Jeśli w danej diecezji nie ma biskupa pomocniczego, tymczasowym kolegialnym zwierzchnikiem diecezji staje się kolegium konsultorów<ref>kanon 419</ref>. W obu przypadkach na kolegium ciąży obowiązek, aby w ciągu ośmiu dni powołać administratora diecezji<ref>kanon 421 § 1</ref>. Administratorem może być kapłan mający ukończone 35 lat i odznaczający się "wiedzą i roztropnością"<ref>kanon 425</ref>. W prawie kanonicznym nie istnieje wymóg, aby na administratora powołać biskupa pomocniczego lub [[wikariusz|wikariusza generalnego]] diecezji, lecz w praktyce jest to bardzo często stosowane, ponieważ osoby te mają zwykle duże rozeznanie i doświadczenie w kwestiach dotyczących zarządzania diecezją, gdyż na co dzień pomagają w tym biskupowi diecezjalnemu. Jeżeli jednak administratorem diecezjalnym zostanie [[prezbiter]], a w diecezji jest biskup pomocniczy, ten ostatni, mimo swego biskupstwa, musi uznać zwierzchnią władzę kanoniczną administratora.
Jeśli kolegium nie dokona wyboru w ciągu ośmiu dni lub dokona go sposób niezgodny z prawem kanonicznym, przez co będzie on nieważny, administratora wyznacza nadzorujący diecezję [[metropolita]]. W przypadku, gdy wakująca diecezja sama ma status metropolitalny, uprawnienie to przechodzi na najstarszego stażem biskupim spośród jej biskupów pomocniczych<ref>kanon 421 § 2</ref>.
