Bracia szkolni: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Luckas-bot (dyskusja | edycje) m r2.7.1) (robot dodaje: la:Fratres Scholarum Christianorum |
m Niepoprawnie: dlatego, gdyż, poprawnie: dlatego, że + lit |
||
Linia 46:
W [[1952]] r. władze komunistyczne zajęły część domu w Częstochowie przy ul. Pułaskiego 71, gdzie urządzono hotel robotniczy, pozostawiając braciom tylko kaplicę i strych. Wtedy też, mimo ciasnoty lokalowej i niedostosowania się części mieszkańców do atmosfery zakonnej, biskup łódzki Michał Klepacz, ówczesny przewodniczący Episkopatu Polski, pozwolił na otwarcie nowicjatu w warunkach wyjątkowych, bo nie odpowiadających wymogom prawa kanonicznego co do odosobnienia i pomieszczeń. Podobny los spotkał wspólnotę braci z Lublina, gdzie władze doprowadziły do zamknięcia liceum biskupiego i internatu. W odpowiedzi duchowieństwo lubelskie zaproponowało braciom nauczanie religii w salach katechetycznych.
Czterdzieści lat po ponownym otwarciu nowicjatu, został przełamany impas powołaniowy. Liczba braci wzrosła, co pozwoliło na podejmowanie nowych zadań dla dzieci i młodzieży szkolnej. W [[1970]] r. bracia szkolni zaangażowali się jako wychowawcy i nauczyciele w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach k. Warszawy. W trzy lata później na zaproszenie ks. Wojciecha Wołosa bracia przybyli do Gdańska, by następnie przenieść się do Sopotu i pracować jako katecheci. W [[1975]] r. od Paulinów bracia otrzymali budynek przy ul. Lisinieckiej 38 w Częstochowie, dziś ul. Stefana kard. Wyszyńskiego i otworzyli zakład dla chłopców z umiarkowanym upośledzeniem umysłowym. W tym samym roku przejęli po siostrach szkolnych de Notre-Dame zakład dla chłopców upośledzonych w Zawadzkiem na Opolszczyźnie. Zaangażowanie się w tę formę pracy było spowodowane propozycjami, wysuwanymi pod adresem braci, jak i tym, że praca katechetyczna nie pozwalała im na utrzymanie. Ten nowy kierunek w historii polskiej prowincji był świadomie wybrany przez ówczesnego prowincjała br. Franciszka Taranka. W [[1982]] r. wizytatorem polskiej prowincji został br. Tadeusz Gorla. Kontynuował on politykę zakonną poprzedników i nadal organizował nowe wspólnoty katechetyczne: w Łodzi ([[1981]]), Ksawerów-Pabianice ([[1983]]), Gowarczów ([[1984]]), Sosnowiec ([[1986]]), Jaworzno ([[1987]]), Stalowa Wola ([[1987]]) Piotrków Trybunalski ([[1988]]), Warszawa ul. Deotymy 41 ([[1988]]), Warszawa ul. Łagowska (1990) i dwie wspólnoty oparte o pracę
=== Czasy współczesne ===
|