W 1950 ukończył [[Uniwersytet Jagielloński]]. Po 1950 został sędzią Sądu Powiatowego w [[Kraków|Krakowie]], później awansował do tamtejszego Sądu Wojewódzkiego, następnie został prezesem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie. Oficjalnie w 1954 delegowany do [[Sąd Najwyższy (w PolscePolska)|Sądu Najwyższego]], w rzeczywistości już rok wcześniej orzekał w tajnej sekcji Sądu Najwyższego wydającej m.in. wyroki śmierci wobec przeciwników politycznych władzy komunistycznej. W 1955 skierowany do pracy w Ministerstwie Sprawiedliwości, gdzie do 1969 pełnił m.in. funkcję dyrektora departamentu prawno-organizacyjnego<ref>Maria Stanowska, Adam Strzembosz, ''Sędziowie warszawscy w czasie próby 1981–1988'', Warszawa 2005, str. 30, ISBN 838907883X</ref>. Od 1970 profesor prawa na [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytecie Warszawskim]]. W latach 1969–1972 szef [[Kancelaria Sejmu|Kancelarii Sejmu]], a następnie poseł [[Posłowie VI kadencji 1972-1976|VI]] i [[Posłowie VII kadencji 1976-1980|VII]] kadencji w latach 1972–1980. W latach 1972–1976 [[Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego]]. Od marca 1976 do czerwca 1981 [[Ministerstwo Sprawiedliwości|minister sprawiedliwości]] w rządach [[drugi rząd Piotra Jaroszewicza|Piotra Jaroszewicza]], [[rząd Edwarda Babiucha|Edwarda Babiucha]], [[rząd Józefa Pińkowskiego|Józefa Pińkowskiego]] i [[rząd Wojciecha Jaruzelskiego|Wojciecha Jaruzelskiego]].
