Siergiej Sztemienko: Różnice pomiędzy wersjami

'''Siergiej Sztiemienko''' [[Język rosyjski|ros.]] ''Серге́й Матве́евич Штеме́нко'' ([[1907]] - [[1976]]) - [[Generał (wojsko)|generał armii]], wysoki oficer [[ZwiązekArmia SocjalistycznychCzerwona|Sił RepublikZbrojnych Radzieckich|radzieckiZSRR]], szef wywiadu wojskowego [[GRU]] w latach [[1956]] - [[1957]].<br>

Pochodził ze wsi, w [[1926]] roku wstąpił ochotniczo do [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] i służył w artylerii i jednostkach pancernych. Brał udział w agresji na [[Polska|Polskę]] [[17 września]] [[1939]] roku, w [[1940]] roku został przeniesiony do Sztabu Generalnego. W [[czerwiec|czerwcu]] [[1942]] roku mianowano go tam szefem Zarządu Operacyjnego, był wtedy mózgiem radzieckich operacji wojskowych i jednym z najbliższych doradców [[Józef Stalin|Józefa Stalina]]. W [[listopad]]zielistopadzie [[1948]] roku, '''Sztiemienko''' został mianowany szefem Sztabu Generalnego i awansowany do stopnia [[Generał (wojsko)|generała armii]]. W [[czerwiec|czerwcu]] [[1952]] roku, z racji nazbyt bliskich powiązań ze znajdującym się w niełasce u [[Józef Stalin|Stalina]] [[Ławrientij Beria|Ławrientijem Berią]], został zdegradowany do stopnia generała porucznika i skierowany jako szef sztabu do Grupy Wojsk w [[Niemiecka Republika Demokratyczna|Niemieckiej Republice Demokratycznej]], z dala od [[Moskwa|Moskwy]]. Do Moskwy powrócił natychmiast po śmierci [[Józef Stalin|Stalina]] w [[marzec|marcu]] [[1953]] roku, na stanowisko pierwszego zastępcy Szefa Sztabu Generalnego. Upadek jego protektora [[Ławrientij Beria|Ławrientija Berii]] spowodował, iż został przesuniety na trzeciorzędne stanowsko Szefa Sztabu Wschodniosyberyjskiego Okręgu Wojskowego. W [[luty]]mlutym [[1956]] roku, po awansie na [[generał pułkownik|generała pułkownika]], zastąpił na stanowisku szefa wywiadu wojskowego [[GRU]], gen. płk. [[Michaił Szalin|Michaiła Szalina]].

W październiku [[1957]] roku, w ramach czystki prowadzonej po dymisji marszałka [[Gieorgij Żukow|Żukowa]], przeszedł znowu do służby w okręgach wojskowych. Na stanowisku szefa [[GRU]] zastąpił go poprzedni szef, [[Michaił Szalin]]. W [[1962]] roku Sztiemienko został mianowany szefem sztabu wojsk lądowych, skąd w [[1965]] roku wrócił do Sztabu Generalnego. Powierzono mu ponownie funkcję szefa Zarządu Operacyjnego, a następnie w [[1966]] roku funkcję pierwszego zastępcy ministra obrony. Na tym stanowisku opracowywał plany interwencji w [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]] w [[1968]] roku. Przywrócony do rangi generała armii, bezpośrednio po sukcesie tej agresji został szefem Sztabu Zjednoczonego Dowództwa Wojsk [[Układ Warszawski|Układu Warszawskiego]], stanowisko to piastował aż do śmierci w [[1976]] roku.

Kariera Sztiemienki była burzliwa. Trzykrotnie przedstawiano go do nominacji na Marszałka [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związku Radzieckiego]], po raz pierwszy gdy miał 41 lat w [[1948]] roku - nigdy jednak nie awansował na ten stopień. Niektórzy obserwatorzy uważali go za najbardziej energicznego, wykształconego, a także bezlitosnego spośród wszystkich szefów [[GRU]].

[[Kategoria:RadzieccyGenerałowie generałowie|Sztiemienko,armii SiergiejSił Zbrojnych ZSRR]]

[[Kategoria:Szefowie GRU|Sztiemienko, Siergiej]]

[[Kategoria:Urodzeni w 1907|Sztiemienko, Siergiej]]

[[Kategoria:Zmarli w 1976|Sztiemienko, Siergiej]]