Siergiej Sztemienko: Różnice pomiędzy wersjami

 

Pochodził ze wsi, w 1926 roku wstąpił ochotniczo do [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] i służył w artylerii i jednostkach pancernych. Brał udział w agresji na [[Polska|Polskę]] 17 września 1939 roku, w 1940 roku został przeniesiony do Sztabu Generalnego. W czerwcu 1942 roku mianowano go tam szefem Zarządu Operacyjnego, był wtedy mózgiem radzieckich operacji wojskowych i jednym z najbliższych doradców [[Józef Stalin|Józefa Stalina]]. W listopadzie 1948 roku został mianowany szefem Sztabu Generalnego i awansowany do stopnia generała armii. W czerwcu 1952 roku, z racji nazbyt bliskich powiązań ze znajdującym się w niełasce u [[Józef Stalin|Stalina]] [[Ławrientij Beria|Ławrientijem Berią]], został zdegradowany do stopnia generała porucznika i skierowany jako szef sztabu do Grupy Wojsk w [[Niemiecka Republika Demokratyczna|Niemieckiej Republice Demokratycznej]], z dala od [[Moskwa|Moskwy]]. Do Moskwy powrócił natychmiast po śmierci Stalina w marcu 1953 roku, na stanowisko pierwszego zastępcy Szefa Sztabu Generalnego. Upadek jego protektora [[Ławrientij Beria|Ławrientija Berii]] spowodował, iż został przesuniety na trzeciorzędne stanowsko Szefa Sztabu Wschodniosyberyjskiego Okręgu Wojskowego. W lutym 1956 roku, po awansie na generała pułkownika, zastąpił na stanowisku szefa wywiadu wojskowego GRU, gen. płk. [[Michaił Szalin|Michaiła Szalina]].

 

Pułkownik [[Oleg Pieńkowski]] pisał w swej książce (''Penkovsky Papers'' - [[1965]]):

<blockquote>

</blockquote>

 

W październiku 1957 roku, w ramach czystki prowadzonej po dymisji marszałka [[Gieorgij Żukow|Żukowa]], przeszedł znowu do służby w okręgach wojskowych. Na stanowisku szefa [[GRU]] zastąpił go poprzedni szef, [[Michaił Szalin]]. W [[1962]] roku Sztiemienko został mianowany szefem sztabu wojsk lądowych, skąd w 1965 roku wrócił do Sztabu Generalnego. Powierzono mu ponownie funkcję szefa Zarządu Operacyjnego, a następnie w 1966 roku funkcję pierwszego zastępcy ministra obrony. Na tym stanowisku opracowywał plany interwencji w [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]] w [[1968]] roku. Przywrócony do rangi generała armii, bezpośrednio po sukcesie tej agresji został szefem Sztabu Zjednoczonego Dowództwa Wojsk [[Układ Warszawski|Układu Warszawskiego]], stanowisko to piastował aż do śmierci w 1976 roku.

 

<blockquote>

Kariera Sztiemienki była burzliwa. Trzykrotnie przedstawiano go do nominacji na Marszałka [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związku Radzieckiego]], po raz pierwszy gdy miał 41 lat w 1948 roku - nigdy jednak nie awansował na ten stopień. Niektórzy obserwatorzy uważali go za najbardziej energicznego, wykształconego, a także bezlitosnego spośród wszystkich szefów [[GRU]].

</blockquote>

 

Sztiemienko napisał dwa duże dzieła z historii wojskowości:

 

Oba dzieła podlegały licznym zmianom w kolejnych wydaniach.

 

[[Kategoria:Zmarli w 1976]]

 

[[ru:Штеменко, Сергей Матвеевич]]