Lewenhaupt uczył się na uniwersytetach w [[Lund (miasto)|LundzieLund]] i [[Uppsala|Uppsali]], by następnie rozpocząć karierę dyplomatyczną i na koniec stwierdzić, że dyplomacja w ogóle go nie interesuje. Postanowił sprawdzić się w zawodzie żołnierza, ale wojskową służbę rozpoczął nie w armii [[Szwecja|szwedzkiej]], lecz w [[Holandia|holenderskiej]]. Dopiero po kilku latach służby w Holandii wrócił do Szwecji. W chwili wybuchu [[III wojna północna|Wielkiej Wojny Północnej]] powierzono mu dowództwo nad nowo utworzonym [[regiment]]em piechoty. Był jednym z nielicznych dowódców szwedzkich, którzy odnosili sukcesy w walce z [[Rosja]]nami w rejonie [[Bałtyk]]u w okresie walk [[władcy Szwecji|króla Szwecji]] na obszarze [[I Rzeczpospolita|Rzeczypospolitej]] i [[Saksonia|Saksonii]]. Z tego powodu w [[1705]] roku mianowany został gubernatorem [[Ryga|Rygi]]. W [[1708]] roku otrzymał rozkaz dostarczenia zaopatrzenia armii [[Karol XII|Karola XII]], maszerującej w głąb Rosji. Ruszył więc na południe z armią liczącą 13 500 żołnierzy i 7000 wozami z amunicją i żywnością. To doprowadziło do [[bitwa pod Leśną|bitwy pod Leśną]], w której został kompletnie pobity, tracąc niemal całe zaopatrzenie. Bez zaopatrzenia i z zaledwie 6000 żołnierzy dołączył później do [[Karol XII|Karola XII]]. W [[1709]] roku w katastrofalnej [[bitwa pod Połtawą|bitwie pod Połtawą]] otrzymał dowództwo nad piechotą. Podczas rozpaczliwego odwrotu dopadnięty przez ścigających go Rosjan, skapitulował w Perewołocznej nad [[Dniepr]]em. Zmarł w rosyjskiej niewoli w [[1719]] roku.
