Antoni Sebastian Dembowski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne merytoryczne, uzupełnienie sekcji Twórczość.. |
m drobne merytoryczne, uzupełnienie życiorysu, sekcji Twórczość, +bibliografia |
||
Linia 1:
[[Plik:Antoni Sebastian Dembowski.PNG|166px|right]]
'''Antoni Sebastian Dembowski''' herbu [[Jelita (herb szlachecki)|Jelita]] (ur. [[2 lutego]] [[1682]] w Zambrowie, zm. [[22 września]] [[1763]] w Bętkowie pod Wolborzem) – polski duchowny katolicki, [[biskupi płoccy|biskup płocki]] i [[biskupi
== Życiorys ==
Syn [[Florian Dembowski|Floriana Dembowskiego]], sędziego ziemskiego płockiego (szlachcica herbu Jelita) i Ewy z Ciechanowieckich. Brat [[Mikołaj Dembowski|Mikołaja Dembowskiego]], [[biskupi kamienieccy|biskupa kamienieckiego]] i [[Jan Dembowski (biskup kujawsko-pomorski)|Jana Dembowskiego]], [[biskupi włocławscy|biskupa sufragana włocławskiego]]. Wykształcenie uzyskał u jezuitów w [[Pułtusk]]u, [[Płock]]u i [[Warszawa|Warszawie]]. Po ukończeniu nauk dostał się do kancelarii ziemskiej w Czersku. Przez pewien czas (lata 1700-1705) przebywał na dworze kanclerza wielkiego koronnego, a zarazem biskupa warmińskiego [[Andrzej Chryzostom Załuski|Andrzeja Chryzostoma Załuskiego]]. We wrześniu roku 1705, za udział w tajnych układach z Rosją i Prusami, został aresztowany przez Sasów i uwięziony razem z kanclerzem w czasie pobytu w Dreźnie. Po uwolnieniu był sekretarzem podkanclerza [[Jan Sebastian Szembek|Jana Szembeka]]. W czasie walk pomiędzy [[August II Mocny|Augustem II]] a [[Stanisław Leszczyński|Stanisławem Leszczyńskim]] zdecydowany i wierny stronnik obozu saskiego. W roku 1713 wyjechał do Wiednia jako sekretarz poselstwa przy Krzysztofie Szembeku, biskupie inflanckim. Zwiedził m.in. Niemcy, Włochy, Francję i Holandię. W roku 1716 został sekretarzem królewskim i przeniósł się wraz z dworem królewskim do Saksonii. W roku 1725 ożenił się z Salomeą Zuzanną Rupniewską. Otrzymał szereg godności dworskich; w 1730 został referendarzem koronnym. Po śmierci Augusta II popierał kandydaturę [[August III Sas|Augusta III]]. Po jej przeforsowaniu pełnił przy królu obowiązki referendarskie. Był starostą tymbarskim, będzińskim i płockim. Księdzem został dopiero w wieku 53 lat ([[1735]]), po śmierci żony Salomei. [[6 maja]] [[1737]] został biskupem płockim, a potem biskupem kujawskim ([[18 grudnia]] [[1752]]), lecz nie zrezygnował z pracy politycznej. W roku [[1748]] odznaczony [[Order Orła Białego|Orderem Orła Białego]].<ref>Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, [[2008]], s. 177.</ref> W działalności duszpasterskiej rozpowszechniał kult [[Pasja|Męki Pańskiej]]. Występował przeciwko [[masoneria|masonerii]]. W życiu publicznym wspierał politykę dynastii saskiej.
== Twórczość ==
| |||