|
'''Henri Bénard''' (ur. 25 pażdziernika [[1874]] [[Lieurey]], Normandia, zm. 29 marca 1939, w Neuilly-sur-Seine, koło Paryża) - francuski fizyk, odkrywca komórek konwekcyjnych obserwowanych w podgrzanej cieczy, nazwanych od jego imienia [[Komórki Bénarda|komórkami Bénarda]].
Był synem Felixa Bénarda (1851-1884) i Heleny M. Mangeant (1837-1901). Bénard skonczył szkołę podstawową w dystrykcie Lisieux oraz w [[Caen]] a następnie przeniósł się do Paryża gdzie studiował w Liceum Louis le Grand, W 1894 dostał się do [[École normale supérieure]] w Paryżu gdzie studiował na jednym roku z [[Paul Langevin|Paulem Langevinem]] i matematykiem [[Henri Lebesgue|Henrykiem Lebesgue]].
W 1897 roku skończył ENS i zaczął pracować w katedrze fizyki eksperymentalnej [[Collège de France]], gdzie był asystentem Eleuthere Mascarta oraz Marcela Brillouina. Specjalizował się z początku w optyce a następnie w mechanice cieczy. 15 marca 1901 obronił doktorat, w jego komitecie byli [[Gabriel Lippmann]], Edmond Bouty oraz Emile Duclaux. 23 grudnia 1901 ożenił się z Clementine Malhevre, z którą nie miał dzieci. W następnym roku zaczął pracować w Lionie. W roku 1910 został profesroremprofesorem w Uniwersytecie w Bordeaux. W roku 1914, po wybuchu Pierwszej Wojny Światowej został zmobilizowany jako oficer. Zajmował się transportem mięsa na front i opracował oszacowanie przewodnictwa cieplnego ścian wagonów. Zajmował się też zastosowaniami optyki w marynarce wojennej. W roku 1922 przeniósł się z Bordeaux do Paryża gdzie został profesorem na [[Sorbona|Sorbonie]]. W roku 1926 został profesorem zwyczajnym. W roku 1928 został prezydentem Francuskiego Towarzystwa Fizycznego. W roku 1929 zaczął pracować w Instytucie Machaniki Cieczy i w roku 1930 został profesorem doświadczalnej mechaniki cieczy. Jego studentami i współpracownikami w tym czasie byli m.in. Dusan Avsec, Michel Luntz, H. Journaud, Victor Volkovisky, Paul Schwarz, V. Romanovsky, G. Sartory, Francois-Joseph Bourrieres. ▼
W 1897 roku skończył ENS i zaczął pracować w katedrze fizyki eksperymentalnej [[College de France]].
▲gdzie był asystentem Eleuthere Mascarta oraz Marcela Brillouina. Specjalizował się z początku w optyce a następnie w mechanice cieczy. 15 marca 1901 obronił doktorat, w jego komitecie byli [[Gabriel Lippmann]], Edmond Bouty oraz Emile Duclaux. 23 grudnia 1901 ożenił się z Clementine Malhevre, z którą nie miał dzieci. W następnym roku zaczął pracować w Lionie. W roku 1910 został profesrorem w Uniwersytecie w Bordeaux. W roku 1914, po wybuchu Pierwszej Wojny Światowej został zmobilizowany jako oficer. Zajmował się transportem mięsa na front i opracował oszacowanie przewodnictwa cieplnego ścian wagonów. Zajmował się też zastosowaniami optyki w marynarce wojennej. W roku 1922 przeniósł się z Bordeaux do Paryża gdzie został profesorem na [[Sorbona|Sorbonie]]. W roku 1926 został profesorem zwyczajnym. W roku 1928 został prezydentem Francuskiego Towarzystwa Fizycznego. W roku 1929 zaczął pracować w Instytucie Machaniki Cieczy i w roku 1930 został profesorem doświadczalnej mechaniki cieczy. Jego studentami i współpracownikami w tym czasie byli m.in. Dusan Avsec, Michel Luntz, H. Journaud, Victor Volkovisky, Paul Schwarz, V. Romanovsky, G. Sartory, Francois-Joseph Bourrieres.
W roku 1898 zaobserwował przypadkowo nieregularne komórki w rozpuszczonej parafinie, w której dodano pył grafitu. Następnie odkrył heksagonalne komórki w podgrzanej od dołu cieczy "tourbillons cellulaires" - które z czasem zostały nazwane komórkami Bénarda. Odkrył istnienie innych wielokątnych komórek. Zajmował się badaniem przepływu cieczy w komórkach konwekcyjnych. Zbadał relację pomiędzy stosunkiem długości i wysokości cieczy. Odkrył rolki konwekcyjne. W roku 1916 [[John Strutt, 3. baron Rayleigh|Rayleigh]] opisał teoretycznie fizykę komórek Bénarda gdzie założył, że wyporność jest głównym mechanizmem ruchu cieczy w komórkach. W 1956 roku Myron Block zasugerował, że w eksperymentach Bénarda głównym mechanizmem nie jest konwekcja ale zmiany napięcia powierzchniowego z temperaturą.
cellulaires" - które z czasem zostały nazwane komórkami Bénarda. Odkrył istnienie innych wielokątnych komórek. Zajmował się badaniem przepływu cieczy w komórkach konwekcyjnych. Zbadał relację pomiędzy stosunkiem długości i wysokości cieczy. Odkrył rolki konwekcyjne. W roku 1916 [[John Strutt, 3. baron Rayleigh|Rayleigh]] opisał teoretycznie fizykę komórek Bénarda gdzie założył, że wyporność jest głównym mechanizmem rucho cieczy w komórkach. W 1956 roku Myron Block zasugerował, że w eksperymentach Bénarda głównym mechanizmem nie jest konwekcja ale zmiany napięcia powierzchniowego z temperaturą.
Bénard interesował się związkami i analogiami pomiędzy konwekcyjnymi komórkami w cieczy a innymi zjawiskami w przyrodzie, m.in. komórkami obserwowanymi w atmosferze, m.in. w altocumulusie stratiformis oraz komórkami w tkankach. W meteorologii zainteresowano się komórkami Bénarda po publikacji Idraca w 1920 <ref> P. Idrac, Sur les courants de convection dans l’atmosph`ere dans leur rapport avec le vol `a voile et certaines types de nuages, C.R. Acad. Sci.,171, 42–44, 5 juillet 1920 </ref>, ale już w roku 1901 Bénard dostrzegał związki z chmurami [[altocumulus]] (chmury z elementami jak łuska makreli).
W roku 1937 na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki (Exposition Internationale des Arts et Techniques dans la Vie Moderne), w budynku który obecnie zajmuje [[Palais de la Découverte|Pałac Nauki w Paryżu]] w pawilonie meteorologicznym zespół kierowany przez Bénarda pokazał eksperymenty obrazujące powstanie rolek konwekcyjnych ważnych w opisie chmur cirrocumulus, altocumulus oraz stratocumulus. W latach 1930 Bénard pracował w Komisji Turbulencji Atmosferycznej, której przewodniczącym był Philippe Wherle, dyrektor francuskiego Instytutu Meteorologiicznego. Ostatnie prace Bénarda poświęcone były zjawiskom meteorologicznym<ref> H. Benard, Revue des travaux experimentaux recents sur la formation des nuages en bandes et des nuages en balles de coton (Mammatocomulus) en liaison avec la theorie des tourbillons dus a la convection de la chaleur (tourbillons cellulaires polygonaux et tourbillons en bandes), Proceedings General Assembly Int. Union of Geodesy and Geophys, Edinbourg (1936). </ref><ref> H. Benard, P. Idrac et la theorie des nuages en bandes, La Meteorologie 3,1–4 (1936). </ref><ref> H. Benard et D. Avsec, Travaux r´ecents sur les tourbillons cellulaires et les tourbillons en bandes: Applications a l’astrophysique et a la meteorologie, J. de Phys. Radium 9, 486–500 (1938).</ref>.
Bénarda poświęcone były zjawiskom meteorologicznym
<ref> H. Benard, Revue des travaux experimentaux recents sur la formation des nuages en bandes et des nuages en balles de coton (Mammatocomulus) en liaison avec la theorie des tourbillons dus a la convection de la chaleur (tourbillons cellulaires polygonaux et tourbillons en bandes), Proceedings General Assembly Int. Union of Geodesy and Geophys, Edinbourg (1936). </ref>
<ref> H. Benard, P. Idrac et la theorie des nuages en bandes, La Meteorologie 3,1–4 (1936). </ref>
<ref> H. Benard et D. Avsec, Travaux r´ecents sur les tourbillons cellulaires et les tourbillons en bandes: Applications a l’astrophysique et a la meteorologie, J. de Phys. Radium 9, 486–500 (1938). </ref>
{{Przypisy|2}}
{{DEFAULTSORT:Bénard, Henri}}
[[Kategoria:Francuscy fizycy|Bénard, Henri]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1874|Bénard, Henri]]
[[Kategoria:Zmarli w 1939|Bénard, Henri]]
[[en:Henri Bénard]]
| 