Stanisław Dunin Karwicki: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne
Linia 1:
{{Do weryfikacji|Imperium Rosyjskie istniało dopiero od 1721}}
'''Stanisław Karwicki-Dunin''' herbu [[Łabędź (herb szlachecki)|Łabędź]] (ur. [[1640]], zm. w październiku [[1724]]) – [[cześnik]] od [[1688]] r. i [[podkomorzy]] [[Sandomierz|sandomierski]] od [[1713]] r. Pisarz polityczny, reformator małopolskiego [[Kalwinizm|Kościoła Ewangelicko-Reformowanego]], jeden z najbardziej znanych statystów{{fakt|data=2011-12}}<!--statysta w tym kontekście??--> szlacheckich schyłku [[XVII wiek|XVII]] w. Poseł na [[sejm walny|sejmy]] [[I Rzeczpospolita|I Rzeczypospolitej]] od [[1674]] r.
 
== Myśl polityczna ==
Linia 7:
W swym dziele twierdził, że ustrój [[I Rzeczpospolita|Rzeczypospolitej]], łączący dość znaczne prerogatywy [[monarcha|monarchy]] z rozbudowanymi prawami stanu [[szlachta|szlacheckiego]], jest w istocie "mieszaną" formą rządów, która łączy w sobie zarówno cechy [[monarchia|monarchii]] jak i [[republika|republiki]], a to nie stwarza optymalnych warunków rozwoju. Domagał się zastąpienia go systemem rządów o racjonalnym republikańskim charakterze.
 
W tym celu zalecał aby pozbawić władców prawa rozdawnictwa urzędów i królewszczyzn, które to prawo uważał za przejaw władzy absolutnej oraz proponował głęboką reformę zasad sejmowania. Karwicki twierdził, że [[wojewoda|wojewodów]], [[kasztelan|kasztelanów]]ów, [[starosta|starostów]] oraz innych urzędników ziemskich i grodzkich powinny wyłaniać [[sejmikSejmiki ziemskie|sejmiki]]i, a ministrów państwa – [[sejm walny|parlament]] w głosowaniu tajnym. Wybory według podkomorzego sandomierskiego powinny się odbywać większością głosów na sejmach i sejmikach, które co za tym idzie nie mogłyby zostać zerwanie. Królewszczyzny zamierzał zamienić w ordynacje, których dochody miały służyć utrzymaniu stałej armii państwowej dowodzonej przez wybieranego na kilkuletnią kadencję [[hetman]]a.
 
== Reforma sejmu i bezkrólewia ==
Jest rzeczą charakterystyczną podejście Karwickiego do kwestii [[liberum veto]]. Uważał, że może ono odegrać rolę pozytywną, ale jedynie wtedy gdyby dotyczyło poszczególnych spraw, a nie wszystkich uchwał sejmu. Ten motyw zresztą nieraz pojawiał się w pismach republikańskich myślicieli, którzy rozróżniali liberum veto, czyli prawo pojedynczego posła do zawetowania konkretnej ustawy, i [[liberum rumpo]], czyli faktycznie istniejącą w Rzeczypospolitej praktykę, że sprzeciw poselski prowadzi do zerwania sejmu i unieważnienia wszystkich przyjętych przez zgromadzenie posłów ustaw. Najlepszy dla funkcjonowania państwa był w zamysłach Dunina-Karwickiego sejm stały, odbywany raz w roku, zdolny do samodzielnego odraczania i zwoływania swoich sesji parlamentarnych, którego nie można było zerwać. Gdyby jakiś [[poseł]] blokował przebieg procedury sejmowania, sprawę należało odesłać do odpowiedniego sejmiku ziemskiego lub wojewódzkiego, by osądził, czy prawo veta było użyte słusznie, czy też stanowiło przejaw niskich pobudek. W tym drugim wypadku posła należało osądzić i co bardzo racjonalne veto unieważnić. Miało to skutecznie zniechęcać do bezzasadnego blokowania obrad. W wypadku jednak gdyby protest był zasadny, sejm winien się zebrać ponownie i podjąć ostateczną decyzję. A gdyby i wówczas nie udało się osiągnąć jednomyślności izby, sprawę należało odroczyć do zebrania się nowego sejmu. Karwicki zajmował się również w swym traktacie sprawą reformy [[bezkrólewie|bezkrólewia]]. Skrócenie czasu trwania i ograniczenie procedur bezkrólewia oraz likwidację [[elekcja viritim|elekcji viritim]] miałby zapewnić [[prymas]], który w porozumieniu z sejmem wskazywałby sejmikom wojewódzkim kandydatów do tronu (wyłącznie Polaków), każde województwo wybierałoby spośród nich większością głosów swojego kandydata, a sejm, również większością głosów, nowego króla.
 
Autor zdawał sobie sprawę, że sejmujący szlachecki wyborca jest uzależniony materialnie od magnatów i ambasadorów ościennych państw. W związku z tym zamierzał odebrać prawo do głosowania [[posesjonat|nieposesjonatom]], sługom szlacheckim i [[banitabanicja|banitom]] oraz wprowadzić listy uprawnionych do głosowania. Chciał podnieść poziom umysłowy szlacheckich elektorów poprzez wprowadzenie cenzusu wieku i doświadczenia politycznego. Aby odświeżyć po kilku sejmach skład [[izba poselska|izby poselskiej]] uznał za konieczne ograniczenie prawa do posłowania do trzech kolejnych sesji. Zmianom uległaby również "geografia" sejmowa czyli zasady reprezentacji terytorialnej w sejmie. Miała opierać się ona nie na ustalonej wiekami tradycji, lecz "sile podatkowej" poszczególnych ziem, [[powiat|powiatów]]ów i [[województwo|województw]]: liczba posłów z danego terenu miała być proporcjonalna do sumy płaconego przez daną prowincję podatku.
 
Były to bardzo ważne elementy w politycznych koncepcjach Karwickiego, gdyż wyraźnie uderzały w tradycjonalistycznie pojętą [[demokracja szlachecka|demokrację szlachecką]], zastępując po części cenzus tradycji i pochodzenia cenzusem posiadania i materialnego bogactwa.
Linia 36:
Po raz ostatni koncepcje reform miały szanse zostać wcielone w życie w okresie tzw. polityki emancypacyjnej [[August II Mocny|Augusta II]] na sejmach [[1718]]-[[1720]]. Wówczas to król podjął próbę wyrwania się spod kurateli imperialnej [[Rosja|Rosji]] co się jednak nie powiodło w wyniku przeciwdziałania opłacanej przez cara opozycji hetmańskiej.
 
Należy jednak zaznaczyć, że dzieło Stanisława Dunina-Karwickiego wpłynęło na późniejsze traktaty polityczne XVIII stulecia w tym na dzieła [[Stanisław Konarski (pisarz)|Stanisława Konarskiego]] oraz Mateusza Białłozora - domniemanego autora pierwszej wersji traktatu "Głos wolny wolność ubezpieczający".
{{Przypisy}}
== Bibliografia ==
* Wojciech Kriegseisen,''Ewangelicy polscy i litewscy w epoce saskiej (1696-1763)'', Warszawa 1996
 
 
{{DEFAULTSORT:Dunin-Karwicki Stanisław}}