Robert Michels: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa linku
m lit. (odmiana imienia Georges), clean up przy użyciu AWB
Linia 1:
'''Robert Michels''' (ur. [[9 stycznia]] [[1876]] w [[Kolonia (Niemcy)|Kolonii]], zm. [[3 maja]] [[1936]] w [[Rzym]]ie) - niemiecki [[socjalizm|socjalista]] i [[socjolog]]. Jedną z jego największych spuścizn jest [[żelazne prawo oligarchii]].
 
Urodził się [[9 stycznia]] [[1876]] roku w [[Kolonia (Niemcy)|Kolonii]] jako syn milionera. Studiował historię i ekonomię w [[Paryż]]u, [[Monachium]], [[Lipsk]]u i [[Halle (Saale)|Halle]]. Zrezygnował jednak z prowadzenia życia jak jego ojciec i w [[1903]] roku przyłączył się do socjaldemokracji. Ten fakt przysporzył mu kłopotów w uniwersyteckiej karierze. W tym też roku kandydował do [[Reichstag]]u z ramienia [[SPD]]. Wtedy też zaprzyjaźnił się z [[Róża Luksemburg|Różą Luksemburg]] i [[Karol Kautsky|Karolem Kautskym]]. Sprzeciwienie się tendencjom do dryfowania swej partii w stronę realizowania oczekiwań burżuazji, spowodowało, że w szeregach SPD zyskał wielu adwersarzy. Duży wpływ wywarła na niego znajomość z [[Georges Sorel|GeorgesemGeorges'em Sorelem]], gdyż zaczął przyjmować jego poglądy i stał się zwolennikiem rewolucyjnego [[syndykalizm]]u. Dlatego też między innymi wystąpił ze zbyt dla niego umiarkowanej SPD. Przyjaźnił się z [[Max Weber|Maxem Weberem]] i [[Werner Sombart|Wernerem Sombartem]]. Poświęcił jednak swoją karierę akademicką w Niemczech na ołtarzu socjalizmu, gdyż polityczne zaangażowanie Michelsa spowodowało, że na uniwersytecie w [[Marburg]]u odrzucona została jego praca habilitacyjna. W [[1907]] roku przeniósł się do [[Włochy|Włoch]] i jako [[Privatdozent]] wykładał ekonomię na uniwersytecie w [[Turyn]]ie. W [[1913]] roku uzyskał włoskie obywatelstwo, by w [[1914]] roku otrzymać profesurę w [[bazylea|Bazylei]], gdzie wykładał przez następne 15 lat. W październiku [[1922]] roku, zaraz po [[Marsz na Rzym|marszu na Rzym]] [[Benito Mussolini|Mussoliniego]], wstąpił do [[Partito Nazionale Fascista]]. W [[1928]] roku powołany został przez Mussoliniego na wzorowy faszystowski uniwersytet w [[Perugia|Perugii]]. Swe ostatnie dni życia spędził w Rzymie. Zmarł [[3 maja]] [[1936]].
 
Bibliografia jego prac, sporządzona przez wdowę Giselę Michels-Lindner, liczy 731 pozycji i są to między innymi:
*''Socjologia partii politycznych'';
*''Historia marksizmu we Włoszech'';
*''Problemy filozofii społecznej'';
*''Imperializm włoski'';
*''Socjalizm i faszyzm we Włoszech'';
*''Psychologia masowych ruchów antykapitalistycznych'';
*''Socjologia jako nauka społeczna'';
*''Wielcy mężowie. Studia charakterologiczne'';
*''Teoria ubożenia'';
*''Moralność w liczbach? Krytyka statystyki moralnej'';
*''Polityka ludnościowa'';
*''Przesunięcia w klasach rządzących po wojnie''. <br />
O tym jak bardzo w innych krajach szanowana była jego naukowa kompetencja, świadczy choćby ten fakt, że w [[1931]] roku zlecono mu zredagowanie dla renomowanej amerykańskiej ''[[Encyclopaedia of the Social Sciences]]'' haseł "[[autorytet]]", "[[intelektualista|intelektualiści]]" czy "[[konserwatyzm]]".