Oblężenie Smoleńska (1632–1634): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Główne oblężenie: drobne merytoryczne |
m →Główne oblężenie: drobne merytoryczne |
||
Linia 106:
Dwie wycieczki przeprowadzone przez obrońców [[28 czerwca|28]] i [[29 czerwca]] pokazały oblegającym Smoleńsk Rosjanom, że wysadzenie baszty i szturm nie zrobił na załodze Smoleńska wielkiego wrażenia.
Inżynierowie rosyjscy w lipcu przystąpili do prac minerskich obróconych przeciwko kolejnej baszcie, a artyleria dalej intensywnie ostrzeliwała mury. Napływające wieści o zbliżającej się odsieczy królewskiej budziły wśród Rosjan coraz większy niepokój. Coraz częściej w armii Szeina zaczęły przytrafiać się wypadki dezercji.
Ciągły ostrzał artyleryjski sprawił, że Rosjanie [[16 lipca]] [[1633]] roku doprowadzili do zawalenia się od strony południowej murów znacznej części twierdzy. Obrońcy usypali za wyłomem wał ziemny i [[17 lipca]] odparli szturm.
Do ostatniego większego zasilenia wojsk rosyjskich oblegających Smoleńsk doszło w sierpniu 1633 roku, kiedy to przybyło 2400 żołnierzy - pułk rajtarów [[Charles d'Ebert|Charlesa d'Eberta]] wzmocniony dragonami. Siły te umieszczono na niewielkim wzgórzu między umocnionym obozem Prozorowskiego a redutami Damma, dokąd nie sięgały działa obleganej twierdzy. Cała więc jazda rosyjska skupiona została na zachód od Smoleńska, skąd wciąż groziły działania dywersyjne prowadzone przez siły hetmana polnego Radziwiłła oraz skąd spodziewano się przybycia odsieczy króla Władysława IV. Jednocześnie artyleria rosyjska nasiliła ostrzał Smoleńska.
W trakcie całego oblężenia zanotowano tylko jeden przypadek zdrady - w styczniu 1633 roku stracony został z tego powodu niejaki Jefimiew.
| |||