'''William McDougall''' (ur. [[25 stycznia]] [[1822]], zm. [[29 maja]] [[1905]]) – kanadyjski polityk II poł. [[XIX wiek|XIX]] w., związany z [[Ontario]]. Był uczestnikiem [[konferencja w Charlottetown|konferencji w Charlottetown]], [[konferencja w Québecu|w Québecu]] oraz [[konferencja londyńska w sprawie Kanady|londyńskiej]]. Zaliczany jest do grona Ojców [[Konfederacja Kanady|Konfederacji]].
McDougall ukończył prawo i zaczął praktykować w [[Toronto]] w [[1847]], jednocześnie zajmując się pracą dziennikarską. Rozpoczął od pisania artykułów na temat rolnictwa, lecz wkrótce stał się komentatorem politycznym. Założył swój własny dwutygodnik polityczny ''North American'', związany z [[Liberalna Partia Kanady|partią liberalną]]. W [[1854]] sprzedał pismo i dołączył do zespołu redakcyjnego ''Globe'' [[George Borwn]]a. W tym samym czasie włączył się w czynną działalność polityczną. W [[1862]] wszedł do rządu koalicyjnego jako komisarz ds. ziem koronnych. Wysunął wtedy ideę "Kanady od morza do morza" poprzez aneksję ziem kontrolowanych przez [[Kompania Zatoki Hudsona|Kompanię Zatoki Hudsona]]. W pierwszym konfederacyjnym rządzie został ministrem robót publicznych, lecz jego głównym zadaniem była sprawa roszczeń terytorialnych. W [[1868]] wraz z [[George-EtienneÉtienne Cartier]]em udał się do Londynu, by negocjować przejęcie [[Ziemia Ruperta|Ziemi Ruperta]] i [[Terytoria Północno-Zachodnie|Terytoriów Północno-Zachodnich]]. W [[1869]] po dołączeniu Terytoriów Północno-Zachodnich został mianowany pierwszym [[gubernator porucznik prowincji Kanady|gubernatorem]] tych obszarów. Z powodu [[rebelia nad Rzeką Czerwoną|buntu nad Rzeką Czerwoną]] nie udało mu się objąć urzędu. Poniżony powrócił do Ottawy, gdzie bezskutecznie walczył z ideą utworzenia [[prowincja (jednostka administracyjna Kanady)|prowincji]] [[Manitoba|Manitoby]], uważając, że posiada ona zbyt małą populację, by wejść na równych prawach do [[konfederacja Kanady|konfederacji]].
W latach [[1870]]-[[1880]] pozostał czynny politycznie, sprawując szereg drugoplanowych urzędów. W [[1876]] wrócił do praktyki prawniczej. W [[1890]] uzyskał propozycję wejścia do Senatu, którą zmuszony był odrzucić z powodu złego stanu zdrowia.
