Roman Dyląg: Różnice pomiędzy wersjami

Urodził się 22 lutego 1938 w Krakowie jako drugie dziecko Józefa (1900-1981) i Bronisławy z Bajzarowiczów (1897-1991). Ojciec, pochodzenia chłopskiego, urodził się w [[Krosno|Krośnie]]. Matka urodziła się w [[Stanisławów|Stanisławowie]]. W 20-leciu między wojennym rodzice osiedlili się w [[Kraków|Krakowie]] i mieszkali tu do śmierci. Ojciec był robotnikiem i długo pracował w krakowskich wodociągach. Interesował się historią Polski i literaturą historyczną<ref group="uwaga">Kilka rozdziałów z [[Potop|"Potopu"]] znał na pamięć.</ref>. Bardzo lubił grać w szachy i był fanatykiem piłki nożnej, a zwłaszcza klubu [[Cracovia (piłka nożna)|Cracowia]]. Lubił też muzykę ludową. Żaden z jego synów nie dzielił jego zainteresowań. Żalił się: "Mam dwóch synów i obaj muzycy - to nie dobrze. Czemu chociaż jeden z was nie ma jakiegoś porządnego zawodu jak stolarz lub szewc"<ref>Wspomnienia Romana Dyląga, Bazyleia 2012.</ref>.

Rodzice byli muzykalni, ale nie grali. Zainteresowanie muzyką zawdzięcza Edwardowi, 11 lat starszemu bratu, który był jego pierwszym nauczycielem. W 1944 r. rozpoczął naukę od akordeonu (24 basy). Parę lat później rodzice zakupili pianino i zaczął brać lekcje gry na fortepianie. W 1952 r. został przyjęty do krakowskiego Liceum Muzycznego im. Fryderyka Chopina i wybrał jako główny instrument trąbkę, a dodatkowy fortepian. Po chorobie [[dyfteryt]]u, lekarz uznał, że dalsza gra na trąbce nie jest wskazana. Dlatego od 1954 roku rozpoczął naukę gry na kontrabasie, na którym zrobił dyplom.

Jesienią 1957 r. zapisał się na studia muzykologii na [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytecie Jagiellońskim]], a w 1958 r. przeniósł się do [[Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna w Krakowie|Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie]] na wydział teorii muzyki. Rok później przeprowadził się do Warszawy i kontynuował tam studia na [[PWSM w Warszawie|PWSM]]. Po otrzymaniu absolutorium przed obroną dyplomu wyemigrował do Szwecji w marcu 1963r.<ref>Ojciec jego był wielkim patriotą i nie był szczęśliwy z decyzji syna by pozostać na stałe za1963 granicą</ref>roku. Od tego momentu jego dalsza edukacja była tylko poprzez praktykę.