Kościół maronicki: Różnice pomiędzy wersjami

{{Wyznanie infobox

|nazwa = Kościół maronicki

|religia = [[Chrześcijaństwo]]

|1. wyznanie = [[Katolicyzm]]

|2. wyznanie = [[Kościół katolicki]]

|3. wyznanie = [[Katolickie Kościoły wschodnie]]

|obrządek = [[Ryt antiocheński|antiocheński]]

|zwierzchnik = [[Béchara Boutros Raï]]

|tytuł zwierzchnika = Patriarcha Antiochii

|zasięg geograficzny = [[Ameryka Południowa]], [[Ameryka Północna]], [[Australia]], [[Azja]], [[Europa]]

|członkostwo = [[Kościół katolicki]]

|założyciel = Maron

|data utworzenia = [[V wiek]]

|wydzielono = [[Patriarcha Antiochii|Patriarchat Antiochii]]

|miejsce utworzenia = [[Syria]]

}}

'''Kościół maronicki''' – jeden z [[Kościół (organizacja)|Kościołów]] Wschodu, powstały w [[VII wiek]]u na terenach obecnego [[Liban]]u i [[Syria|Syrii]] i tam pierwotnie działający. Wyodrębnił się wskutek przyjęcia [[herezja|herezji]] [[monoteletyzm]]u. Jako jedyny z [[Kościoły wschodnie|Kościołów Wschodu]] w całości pozostaje w unii z [[Stolica Apostolska|Rzymem]], nawiązanej w czasach [[wyprawy krzyżowe|wypraw krzyżowych]].

W [[1845]], a później w [[1860]] doszło do walk z druzami, w wyniku których kilka tysięcy maronitów zginęło, a wielu spośród nich wyemigrowało. Po tych zdarzeniach, na skutek dyplomatycznej i militarnej interwencji [[Francja|Francji]] [[Porta Osmańska]] udzieliła maronitom autonomii. Druga fala emigracji nastąpiła po zakończeniu I wojny światowej, w czasie której wspólnota maronicka cierpiała głód wskutek blokady gór Libanu. W [[1919]] patriarcha [[Eliasz Hoayek]] reprezentował mieszkańców Libanu na konferencji pokojowej w Wersalu. Pod [[mandat]]em francuskim ([[1919]]-[[1943]]) maronici cieszyli się autonomią i swobodą kultu. W niepodległym Libanie tworzą drugą co do liczebności grupę wyznaniową. Do czasów wojny domowej mieli konstytucyjnie zagwarantowane współrządy z muzułmanami.

 

 

Kościół maronicki ma własny [[obrządek]], wywodzący się z rytu antiocheńskiego, ale z licznymi elementami rzymskimi. Obrzędy sprawowane są w liturgicznym języku [[język aramejski|aramejskim]]. Latynizacja liturgii nastąpiła głównie w XVII wieku pod wpływem Kolegium Maronickiego i zakonów. Od czasu [[Sobór Watykański II|Soboru Watykańskiego II]] usiłowania idą w odwrotną stronę - przywraca się tradycyjną liturgię maronicką. Maronicki Instytut Liturgii w Kaslik poddał już rewizji maronicki [[mszał]] ([[1992]]) i [[lekcjonarz]] ([[1993]]). Maronici wprowadzili do kościoła rzymskiego takie wschodnie instytucje, jak [[różaniec]] i [[droga krzyżowa]].

Z Kościoła maronickiego wywodzi się czworo świętych - Św. Maron, [[Św. Charbel Makhlouf]], [[Rafka Chobok Ar-Rajes|Św. Rafka]], [[Nimatullah al-Hardini|Św. Nimatullach]].

 

 

* [http://www.stmaron.org/ Wiele materiałów, między innymi dokładna historia maronitów]

* [http://www.magazyn.ekumenizm.pl/content/article/20031024163444907.htm Historia Kościoła maronickiego – www.magazyn.ekumenizm.pl]

* [http://www.maronite-heritage.com/ Strona poświęcona maronickiemu dziedzictwu]

* [http://www.beith-morounoye.org/ Strona syryjskich maronitów]

 

{{Katolickie Kościoły wschodnie}}

[[Kategoria:Katolickie Kościoły wschodnie|Maronicki, Kościół]]

[[Kategoria:Kościół maronicki|*]]

[[Kategoria:Kościół katolicki w Autonomii Palestyńskiej]]

 

 

[[ar:الكنيسة المارونية]]