'''Narodowa Partia Robotnicza''' ('''NPR''') – polska [[partia polityczna]], utworzona w 1920 przez połączenie [[Narodowy Związek Robotniczy|Narodowego Związku Robotniczego]] z zaboru rosyjskiego i [[Narodowe Stronnictwo Robotników|Narodowego Stronnictwa Robotników]], które działałydziałało na ziemiach dawnego zaboru pruskiego oraz na Śląsku. ByłaNPR to partia odwołującaodwoływała się do robotnikówklasy robotniczej, jednak w przeciwieństwie do partii marksistowskich głosiła program [[solidaryzm]]u narodowego. Na czele NPR stali m.in. Karol Popiel, Ludwik Waszkiewicz, Adam Chądzyński. Do bastionów politycznych NPR należały tereny dawnego zaboru pruskiego – Pomorze, Wielkopolska i Górny Śląsk.
Narodowa Partia Robotnicza cieszyła się przeważającymi wpływami w Zjednoczeniu Zawodowym Polskim (ZZP). Sytuacja na Śląsku i wybuch III powstania śląskiego absorbowały poważną część NPR. Partia włożyła wiele wysiłku w pomoc dla powstania, której towarzyszyła ostra propaganda antyniemiecka. Wraz z ZZP partia zaabsorbowana była też działalnością w obronie interesów ekonomicznych robotników rolnych, a także kolejarzy na terenie Wielkopolski i Pomorza. Na czele NPR stali m.in. Karol Popiel, Ludwik Waszkiewicz, Adam Chądzyński.
Dla oblicza partii i kształtu jej programu znaczenie miał II Kongres NPR w Krakowie (4–6 września 1921). Uchwalony wówczas program proklamował zasadę walki klasowej, którą łączył z hasłem solidarności narodowej.
