Walerian Protasewicz: Różnice pomiędzy wersjami

Był pisarzem kancelarii administrującej posiadłościami litewskimi [[Bona Sforza|królowej Bony]]. W [[1533]] roku został kanonikiem żmudzkim, a w [[1537]] – wileńskim. W [[1544]] roku został pisarzem [[Wielkie Księstwo Litewskie|Wielkiego Księstwa Litewskiego]] i sekretarzem [[Zygmunt II August|Zygmunta Augusta]]; do [[1549]] roku kierował kancelarią ruską. W roku [[1547]] został biskupem łuckim. W r. [[1550]] r. wydał statut dla członków kapituły katedralnej, kładąc w nim nacisk na obowiązek stałego rezydowania przy katedrze i uczestniczenia w modlitwach chórowych. W roku [[1554]] zwołał synod diecezjalny, który obradował w dniach 22-24 kwietnia t.r. w kościele św. Jana Chrzciciela w Janowie Podlaskim. Ogłosił wówczas dekret potępiający działających na Podlasiu kaznodziejów protestanckich: [[Szymon Zacjusz|Szymona Zacjusza]] Proszowic, [[Hieronim Piekarski|Hieronima Piekarskiego]] z Białej i [[Walentyn Dusza|Walentyna Duszę]], doznających opieki ze strony starosty brzeskiego [[Mikołaj Radziwiłł Czarny|Mikołaja Radziwiłła “Czarnego”]], kanclerza wielkiego litewskiego i wojewody wileńskiego. W [[1556]] r. został biskupem wileńskim. W [[1570]] roku założył wileńskie kolegium jezuickie, któremu [[Stefan Batory]] nadał w [[1578]] roku prawa uniwersytetu.

 

* ''Wileński słownik biograficzny'', Bydgoszcz 2002, ISBN 83-87865-28-1

* Krzysztof Rafał Prokop, ''Sylwetki biskupów łuckich'', Biały Dunajec – Ostróg 2001, ISBN 83-911918-7-7