Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Sarowie: Różnice pomiędzy wersjami

|eparchia = [[eparchia niżnonowogrodzka i arzamaska]]

|funkcja przełożonego = [[ArchimandrytaIhumen]]

Pierwszym mnichem, który osiedlił się na Górze Sarowskiej, był mnich Teodozjusz z [[Penza|Penzy]], który miał wznieść dla siebie pojedynczą celę i przeżyć w niej sześć lat, a następnie wrócić do Penzy. Jeszcze w czasie jego pobytu w dzisiejszym Sarowie dołączył do niego mnich GierasimGerazym, który pozostał na tym miejscu po odejściu Teodozjusza, po czym również opuścił wzgórze, gdyż kilkakrotnie padł ofiarą napadów rabunkowych. W [[1683]] odnotowana została krótka obecność na górze [[hieromnich]]a Sawwacjusza i mnicha Filareta, którzy pochodzili z [[Monaster Sanaksarski|Monasteru Sanaksarskiego]]. Stały monaster w Sarowie ostatecznie powołał do życia mnich Izaak (Fiodorow), dotąd żyjący w monasterze Wprowadzenia do Świątyni w [[Arzamas]]ie. Zamieszkał razem z nim ponownie mnich Filaret.

W [[1705]] tworząca się wspólnota monastyczna otrzymała od kniazia Kuguszewa udział ziemi między rzekami Satisem i Sarowką. W tym miejscu w roku następnym mnich Izaak zbudował drewnianą cerkiew, której patronką została [[ikona Matki Bożej "Życiodajne Źródło"]]. Moment ten traktuje się jako oficjalne powstanie monasteru. Mnich Izaak (po złożeniu ślubów [[wielkawielki schimaschimnik|wielkiej schimy]] hieromnichhieroschimnich JoannJan) był przełożonym rozwijającego się monasteru do [[1731]], kiedy przekazał przewodnictwo w nim swojemu uczniowi, mnichowi Doroteuszowi. Za czasów przewodnictwa mnicha JefremaEfrema monaster zaczął prowadzić działalność społeczną.

W latach [[1776]]-[[1833]] mnichem w monasterze był późniejszy święty prawosławny, SerafimSerafin z Sarowa. Kult, jaki spontanicznie zaczął się rozwijać natychmiast po jego śmierci (jeszcze przed oficjalną kanonizacją w [[1903]]), przyczynił się do wzrostu popularności monasteru jako ośrodka pielgrzymkowego. W [[1897]] w miejscu celi świętego powstała cerkiew wzniesiona wg projektu A. Kamienskiego. Monaster w Sarowie został zamknięty nakazem władz radzieckich w [[1925]], zaś dwa lata później - całkowicie zlikwidowany. Zabudowania zamieszkiwane dotąd przez mnichów stały się własnością [[NKWD]], które urządziło w nim kolonię pracy przymusowej dla dzieci, istniejącą do [[1931]]. Wówczas zabudowania w Sarowie przekształcono w podobną jednostkę karną, lecz przeznaczoną dla dorosłych i młodzieży. Ta z kolei działała przez kolejne siedem lat<ref>[http://ussr-oborona.chat.ru/arz16_do1946.html История города Арзамас-16 до 1946 года]</ref>.

Reaktywacja życia monastycznego w Sarowie była możliwa dopiero po upadku [[ZSRR]]. W [[1990]] została tam zorganizowana parafia, zaś w roku następnym do miasta powróciły relikwie św. SerafimaSerafina, odzyskane ze zlikwidowanego muzeum ateizmu w [[sobór Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Petersburgu|soborze Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Petersburgu]]. Nowa wspólnota monastyczna, kontynuująca tradycje przedrewolucyjnej, powstała natomiast [[17 czerwca]] [[2006]] uchwałą Świętego Synodu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego<ref>[http://www.patriarchia.ru/db/text/126436.html ЖУРНАЛ № 61//ЖУРНАЛЫ заседаний Священного Синода Русской Православной Церкви (17-19 июля 2006 года)] Официальный сайт МП [[19 июля]] [[2006]] г.</ref> Od [[27 lipca]] [[2009]] jej zwierzchnikiem jest [[archimandryta]] Cyryl (Pokrowski), któremu podlega siedmiu mnichów i trzech posłuszników. Monaster jest rozbudowywany i remontowany<ref>[http://www.nne.ru/news.php?id=339299 В планах развития Саровской пустыни — восстановление храмов, просветительская и издательская деятельность], Нижегородская епархия, 3 сентября 2009 года</ref>.

[[Kategoria:Monastery eparchii niżnonowogrodzkiej i arzamaskiej|Sarow]]