'''Agitacja''' –- działalność prowadząca do zjednania zwolenników dla pewnejjakiejś sprawy, [[Idea (pojęcie)|idei]], [[pogląd]]ów; propagowanie haseł albo [[Ideologia|ideologii]]. ▼{{EK|Żenująca nieencyklopedyczna forma, mnóstwo emocji, nie pomoże nawet zmiana nazwy artykułu na '''Agitacja w Związku Radzieckim'''}}
Jako forma [[propaganda|propagandy]] ma służyć osiągnięciu doraźnego, konkretnego celu. Sposobami prowadzenia agitacji są: [[reklama]], [[ulotka|ulotki]], słowa, [[plakat]]y i przemówienie wiecowe (najstarsza forma).
▲'''Agitacja''' – działalność prowadząca do zjednania zwolenników dla pewnej sprawy, [[Idea|idei]], [[pogląd]]ów; propagowanie haseł albo [[Ideologia|ideologii]].
{{spis treści}}
== Agitacja w Związku Radzieckim ==
''Główna rzecz jednak – to, oczywiście, propaganda i agitacja wśród wszystkich warstw ludu'' - wskazywał Lenin<ref>Włodzimierz Ilicz Lenin, Co robić?, Dzieła wybrane, tom 1, Moskwa 1948, strona 243.</ref>.
Jak rozumiana była agitacja na progu lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku pokazuje dzieło ''O agitacji'', odwołujące się do doświadczeń Związku Radzieckiego z lat czterdziestych dwudziestego wieku.
Wiele stosowanych w tym czasie i miejscu metod i narzędzi straciło dziś znaczenie; przede wszystkim nie tak istotny jest już '''przekaz bezpośredni''' – spotkanie, przemówienie, wspólne [[czytanie]] gazety. Zakłady pracy nie są już centrum działań propagandowych. [[Kino]] stało się przede wszystkim formą rozrywki, a jego miejsce w polityce zajęła [[telewizja]]. Ale wiele pozostało, czy to w komunikacji polityków ze społeczeństwem, czy też w wewnętrznej pracy partii politycznej. Słowem, agitacja stała się jednym z narzędzi [[marketing polityczny|marketingu politycznego]].
Działania marketingu politycznego zawierają się w szerszym zjawisku [[komunikacja polityczna|komunikacji politycznej]]. W przeszłości nadawano jej różne nazwy. Mówiono między innymi o [[propaganda|propagandzie]] i agitacji.
=== Istota ===
''Agitacja polityczna jest jednym z potężnych środków komunistycznego wychowania mas pracujących, podnoszenia ich socjalistycznego uświadomienia'' – wskazują autorzy dzieła ''O agitacji'', wydanego w 1952 roku<ref>O agitacji, Książka i Wiedza, Warszawa 1952, strona 5 i następne.</ref> i dodają, że skupia ona masy wokół [[partia komunistyczna|partii komunistycznej]], wyjaśnia politykę partii i rządu, popularyzuje plany gospodarcze i mobilizuje do walki o zbudowanie '''społeczeństwa komunistycznego'''.
Dalej dodają: ''Agitacja polityczna to środek komunistycznego wychowania mas pracujących.''
=== Formy ===
'''Formami ustnej agitacji''' są referaty i przemówienia na zebraniach, pogadanki grupowe i indywidualne, wspólne czytanie gazet.
Istotną rolę w agitacji pisemnej odgrywa [[prasa (media)|prasa]], w tym także wywieszanie prasy w zakładach pracy. Zbiorowe czytanie gazet i literatury połączone jest z dyskusją o tym, co się przeczytało.
Inne formy to radio i kino, a także agitacja poglądowa: [[plakat]]y i ulotki, tabele i wykresy wykonania planu, tablice honorowe zasłużonych, wystawy. Radio w owych czasach miało najszerszy zasięg, nie tylko w sensie geograficznym, ale i technicznym – masy ludowe po prostu nie umiały w większości czytać, a kin nie było za wiele. Taka sytuacja ciągle występuje w krajach rozwijających się.
Choć stopniowo ''...wielcy dyktatorzy uznają gigantyczną propagandową rolę kina. Zwłaszcza w pełnym analfabetów Związku Radzieckim z treścią propagandową docierał tylko film i plakat''<ref>Wieczorkiewicz: to Stalin nauczył Rosjan pić wódkę, z Pawłem Wieczorkiewiczem rozmawia Robert Mazurek, Dziennik, 16 lipca 2008.</ref>.
=== Język ===
Agitator, wskazuje [[Włodzimierz Lenin|Lenin]], powinien mówić jasno i prosto, językiem zrozumiałym dla mas, odrzuciwszy trudne terminy, obce wyrazy. Ma używać dobrze znanych i jaskrawych przykładów dla przekazania pewnej [[idea|idei]], wzbudzenia uczuć. Zwracać się w różny sposób do różnych odbiorców i używając różnych form przekazu: przemówień, wystąpień na zebraniach, prasy.
=== Gazety ===
Zasadniczymi formami '''wykorzystywania gazet w pracy agitacyjnej''' wśród szerokich mas pracujących są: głośne czytanie gazet, przeglądy prasowe (prasówki) i witryny prasowe. Głośne czytanie ma na celu zapoznanie z treścią najważniejszych artykułów, poinformowanie o najważniejszych wydarzeniach; jest w nim miejsce na zadawanie pytań agitatorowi i dyskusję. Przegląd prasowy to nie tylko wybór istotnych dla danego kręgu odbiorców artykułów, ale także ich objaśnienie, komentarz do nich; posługuje się w nim zarówno cytatem jak i streszczeniem treści.
W witrynie prasowej albo w gablotce prasowej rozlepiane są całe gazety; każdy człowiek pracy może dzięki temu zapoznać się z ich treścią. Najważniejsze fragmenty artykułów są na niej podkreślone kolorowymi ołówkami. Specjalnym typem gablotki prasowej jest tabela wycinków z gazet, ułożonych tematycznie.
=== Referaty polityczne ===
'''Referaty polityczne''' są uzupełnieniem działań agitacyjnych. Są to wystąpienia pracowników aparatu partyjnego, służące do wyjaśniania masom pracującym uchwał partii i rządu, sytuacji międzynarodowej, polityki zagranicznej<ref>O agitacji, Książka i Wiedza, Warszawa 1952, strona 100 i następne. </ref>. Są wygłaszane przez najbardziej wyrobionych polityczne i doświadczonych członków partii, często pełniące wysokie stanowiska we władzach lokalnych lub centralnych.
''Wygłaszanie referatów politycznych dla mas pracujących ma również poważne znaczenie wychowawcze dla samego aktywu. Prelegent musi odpowiadać na zebraniach na różnego rodzaju pytania. Pobudza to [[aktyw|aktyw partyjny]] oraz aktyw aparatu radzieckiego do stałego podnoszenia poziomu swej teoretycznej wiedzy''<ref>O agitacji, Książka i Wiedza, Warszawa 1952, strona 102.</ref>.
Materiały pomocnicze dla prelegentów przygotowuje wydział propagandy i agitacji, zatwierdza sekretariat partii. Po wygłoszeniu referatu prelegent składa pisemne sprawozdanie, zawierające charakterystyczne pytania, żądania, wnioski i krytyczne uwagi.
{{Przypisy}}
== Bibliografia ==
* O agitacji, Książka i Wiedza, Warszawa 1952.
* Wieczorkiewicz: to Stalin nauczył Rosjan pić wódkę, z Pawłem Wieczorkiewiczem rozmawia Robert Mazurek, Dziennik, 16 lipca 2008.
{{wikisłownik|agitacja}}
[[Kategoria:Marketing polityczny]]
| 