W roku [[1703]] Szwedzi [[Zdobycie Poznania przez Szwedów (1703)|zajęli Poznań]] pozostawiając w nim kilkusetosobową załogę wojskową. Kilka miesięcy później król August połączył się z [[Moskwa|Moskwą]] i wkroczył na ziemie [[Wielkopolska|Wielkopolski]]. W tym samym czasie pod [[Poznań]] nadciągnęły wojska szwedzkie w sile 6000 ludzi. Dnia [[18 sierpnia]] [[1704]] r. obie strony stoczyły pierwszą potyczkę, w wyniku której Szwedzi wycofali się w kierunku [[Toruń|Torunia]]. Po tym sukcesie [[Saksonia|Sasi]] pod przez kilka dni niepokoliliniepokoili załogę szwedzką Poznania, po czym na rozkaz króla zawrócili do [[Warszawa|Warszawy]]. Pod miastem pozostały jedynie polskie choragwiechorągwie pospolitego ruszenia, które skutecznie blokowały miasto. Wkrótce siły te wzmocnione zostały piechotą saską Brandta oraz częścią pichotypiechoty moskiewskiej Johana Patkula. Gdy we wrześniu, dowodzący załogą szwedzką generał Arwed Axel Mardefeld dowiedział się o nadciągających posiłkach, które prowadził generał Johan August Meierfeld, postanowił zaatakować załogę polską. Dnia [[20 września]] Szwedzi po krótkiej potyczciepotyczce przepędzili odział pospolitego ruszenia w [[Stęszew|Stęszewie]]. Cztery dni później wojsko Meijerfeldta zajęło stanowiska na przedmieściach Poznania. Tym samym siły szwedzkie w mieście osiągnęły liczbę 3000 ludzi oraz 14 armat. Gdy po paru dniach pod miastem pojawiły się wojska saskie Brandta 3500 ludzi oraz Patkula 6000 ludzi, Szwedzi rozpoczęli przygotowania do obrony.
Początek oblężenia datowany jest na [[14 października]] 1704 r. OblegajacyOblegający zajęli stanowiska na pobliskich wzniesieniach, rozpoczynając bombardowanie miasta. TrwajacyTrwający kilka dni ostrzał nie przyniósł jednakże większych szkód zarówno Szwedom jak i mieszkańcom. Do dnia [[24 października]] atakujący próbowali dokonać wyłomu w murach. W dniach 28-29 października sprzymierzeni zasypali miasto bombami i kamieniami, kilka wypadów szwedzkich zostało powstrzymanych. Dwa dni później koło Bramy Wronieckiej powstaje ogromny wyłom o szerokości 80 kroków, nie było jednak spodziewanego szturmu oblegających. [[2 listopada]] w obozie sprzymierzonych zarządzono odwrót, który nastąpił w nocy. Następnego dnia triumfujący Szwedzi wyszli z miasta podejmując marsz za uchodzącym przeciwnikiem. Straty szwedzkie podczas oblężenia wyniosły 11 zabitych i 28 rannych, straty sprzymierzonych były niższe.
